Auteur: Blauw

Vuurwerk

Als jochie van 12 vond ik vuurwerk geweldig. Dat begon na kerst, wanneer er vuurwerkfoldertjes bij diverse verkooppunten lagen. Die bekeken we dan uitvoerig. We maakten zelfs Excel sheets om te berekenen wat we met het budget konden kopen. Jaja.

Eenmaal gekocht staken we dat vuurwerk af. Door de jaren heen werd de berg gekocht vuurwerk steeds groter, tot het punt dat ik me kan herinneren dat we 6 sloffen astronauten hadden gekocht. In zo’n slof zitten 10 pakjes van 20 rotjes, of 20 pakjes van 10. In die tijd deed ook illegaal vuurwerk z’n intrede zoals strijkers en later nitraat en lawinepijlen. Die kochten we als verstandige jochies natuurlijk niet, laat staan dat we die af durfden te steken.

In plaats daarvan hadden we het druk genoeg om pakken met rotjes weg te werken, en kleine vuurpijltjes, verpakt in bundels van 140 stuks. Hele dagen stonden we met aansteeklontjes buiten te knallen. Op 30 december deden we dat bij m’n opa en oma. Alle neefjes en nichtjes kwamen dan ook, en die staken ook vuurwerk af.

Pas veel later realiseerde ik me dat vuurwerk afsteken een gevaarlijke bezigheid is waarbij ieder jaar veel slachtoffers vallen. Daar was ik destijds natuurlijk niet zo mee bezig. Ik snap de aantrekkingskracht van vuurwerk wel: even lekker gevaarlijk doen omdat het kan. En het was ook gewoon behoorlijk spectaculair als de buurman een 100.000 – klapper uitrolde in de straat die minutenlang de muren deed trillen.

Als je nu naar de cijfers kijkt van de schade ieder jaar dan is het eigenlijk gewoon onverantwoord om er mee verder te gaan. Stiekem ook jammer, want ik gun iedereen het plezier dat ik destijds had tijdens het afsteken. Die koude handen, die stank in je jas die nog dagenlang bleef hangen: die perceptie van groot gevaar die je steeds heel kort voelde wanneer je iets aanstak, hoe klein ook.

Maar het is simpelweg te gevaarlijk. En onnodig. Dus we moeten er gewoon mee ophouden.

Een heel gelukkig 2019.

(Uit)gespeeld: Red Dead Redemption 2 (geen spoilers)

In het openingsweekend bracht Red Dead Redemption 2 maar liefst $725 miljoen dollar in het laatje voor producent Rockstart. Om maar even aan te geven hoe groot deze game is.

De eerste RDR speelde ik in 2010 op de Xbox 360. Achteraf kan ik rustig bekennen dat ik 8 jaar geleden een nogal ander leven had: ik woonde in m’n studiootje in Utrecht en kon doordeweeks uren besteden aan de game. Dat was ook nodig, want de allereerste game had al een erg grote kaart, flinke reisafstanden en lange missies. Dat klinkt misschien nogal saai, maar dat was het geen moment. Overal op de prairie was wel iets te doen, en de missies die je er even ‘bij’ kon doen waren talrijk. Toen ik het spel uitspeelde legde ik de controller neer en moest echt even pauzeren. Het epische einde van John Marston bleef me lang bij. Het was denk ik ook de eerste RPG van Rockstar die ik uitspeelde. Ik denk dat ik alle GTA spellen ooit gespeeld heb, de één langer dan de ander. Van GTA5 weet ik zeker dat ik deze heb uitgespeeld, een game die ik daarna vrij snel heb weggelegd om er niet meer naar om te kijken. Maar goed, terug naar RDR2.

Rockstar koos er verhaaltechnisch voor om een prequel te maken op deel 1. Dit is een nogal gewaagde keuze omdat lang niet iedereen deel 1 ook daadwerkelijk gespeeld heeft. Zonder voorkennis is RDR2 overigens ook prima te spelen, maar kennis over verloop van deel 1 is wel aardig om het verhaal extra diepte te geven. Mocht je 23 minuten de tijd hebben, deze YouTube video legt behoorlijk accuraat uit wat er in deel 1 gebeurde zodat je helemaal voorbereid aan de game start. Overigens heeft deel 1 geen enkele referentie naar de hoofdpersonage die je in RDR2 speelt: Arthur Morgan. Daarover later meer.

Wat wel opvallend is is dat Rockstar je al vrij snel in de game kennis laat maken met John Marston die – voor de goede lezer – dus de hoofdpersonage in deel 1 is. In deze missie zie je direct hoe Marston aan de littekens in z’n gezicht komt: hij is aangevallen door wilde dieren.

De game bestaat uit zes ‘chapters’ en het eerste chapter besteed veel tijd aan uitleg over het spelsysteem. Dat is bepaald geen overbodige luxe, want knoppen hebben meerdere functies en het kost even moeite voordat je kunt opstijgen, het juiste wapen kiest, met ‘dead eye’ afvuurt en bijvoorbeeld andere wapens of verrekijkers uit het menu tevoorschijn haalt. Dit is één van de kritiekpunten: de game laat zich niet altijd even soepel besturen en het wil wel eens gebeuren dat je ineens niet het juiste wapen hebt of dat je van je paard klettert doordat deze precies niet doet wat jij wil. Dat is misschien ook wel realistisch.

In chapter 1 zit je in de sneeuw, na een mislukte overval in Blackberry. De politie zit op je hielen en de bende bandieten waar je doet behoort moet schuilen in de kou. Je leert Dutch van der Linde kennen, de baas. Persoonlijk zat dit karakter mij al vrij snel in een irritatie-zone en deze verdween gedurende het spel bepaald niet. Verder trekt er een bonte stoet aan karakters voorbij, die lang niet allemaal een logische achtergrond krijgen, zelfs niet gedurende de game. Achtereenvolgens leer je Micah, Straus, Lenny, John, Hosea, Bill, Javier en vele anderen dus een klein beetje kennen. Net genoeg om missies te doen, net te weinig om ook enige empathie te ontwikkelen: daar zijn het er simpelweg veel te veel voor.

Een karakter dat ik niet onbenoemd wil laten is Sadie Adler. Sadie hoort niet tot de oorspronkelijke bendeleden maar wordt gevonden in een huis waar haar man is gedood door een rivalisende bende. Rockstart is er in geslaagd om ook een sterke vrouwelijke personage neer te zetten dat zich niet laat leiden door mannen. Dit is wat mij betreft een prestatie van formaat en het zou me zeer weinig verbazen als Rockstar een spin-off of DLC (uitbreiding) maakt met haar in de hoofdrol.

Goed, dan het verhaal. Want waar gaat de game eigenlijk over? De game is gesitueerd aan het begin van de 19de eeuw. De moderne wereld rukt op en het Wilde Westen loopt enigzins op z’n einde. De tijd van outlaws en bendes is eigenlijk een beetje voorbij. Dutch en de gang worden daarom continue achterna gezeten door de politie: de Pinkertons. Al vrij snel in de game wordt duidelijk dat de wereld aan het veranderen is maar dat niet iedereen even bereid is om ook mee te veranderen. Rockstar neemt uitgebreid de tijd om dit thema verder uit te diepen. Hierdoor zie je als speler al vrij snel dat de bende misschien wel z’n beste tijd heeft gehad. De koppige Dutch blijft er echter op hameren dat er nog één missie nodig is, één grote prijs voordat ze voor altijd kunnen verdwijnen. Zoals ik hierboven al schreef: deze zin herhaalt hij zo vaak dat dit op Reddit een soort van meme is geworden. Mij begon het al vrij snel in het spel enorm te irriteren, maar wellicht is dit ook met opzet zo gedaan.

De hoofdpersoon, Arthur Morgan is al van jongs af aan bij de gang, en speelt een ietwat naïeve en eendimensionaal karakter dat Rockstar uitstekend weet uit te bouwen gedurende het spel. In de uren speelplezier die volgen zie je een transformatie bij hem op gang komen die hem uiteindelijk beslissingen doen nemen waar hij anders waarschijnlijk niet achter had gestaan. Dit staat hier zo cryptisch om niet al te veel van het verhaal te verklappen.

De game zelf is prachtig. De paarden bewegen realistisch en de landschappen waar je doorheen rijdt zijn schitterend. Op diverse forums lees ik mensen die het spel vooral gebruiken om lekker te jagen, vissen en klooien, zonder al te veel de missies te doen. Het spel is dan ook geschikt om urenlang op beren, herten, zwijnen en konijnen te jagen of doelloos op je paard rond te rennen, postkoetsen overvallen of zelfs treinen. Rockstar heeft het spel een enorme hoeveelheid details meegegeven. Zo verrotten lijken wanneer je ze achter laat, en zul je af en toe een blinde bedelaar tegenkomen. Niet al deze bedelaars zijn ook echt blind, en je kunt dit controlleren door een pistool op ze te richten. Wanneer ze dan erg schrikken en wegrennen dan betekent dit dat ze niet blind zijn: de echte blinden blijven staan. Dit soort kleinige details maken het spelplezier des te groter. Ook zit de wereld vol met vreemde figuren die je onderweg tegenkomt, soms ook met zij-missies. Het is in ieder geval zo’n spel waarin je uren verdwaald kunt raken. Overigens heb ik er voor gekozen om dit niet te veel en te lang te doen. Mijn leven ten opzichte van 2010 is inmiddels ook zo dat er een vrouw en kind aandacht nodig hebben, dus urenlange speelsessies zitten er (gelukkig) niet meer in. Ik heb me enigzins beperkt tot de belangrijkste storyline, en die is prachtig.

Wat me wel opviel in de game is de moeilijkheidsgraad. Of liever: het gebrek daaraan. Het is mij zelden gebeurd dat ik missies meerdere keren moest overdoen omdat ik me er simpelweg wel doorheen kon schieten. De combinatie van de auto-aim en Dead eye is vrij accuraat, en er wordt door je vijanden ook niet heel erg scherp teruggeschoten. Een aantal keer had ik het wel wat lastiger, maar dat had dan vooral te maken met de verkeerde keuze aan geweren die ik de missie in had genomen. Kortom: ook voor een casual gamer is het allemaal prima te doen. Ik denk dat je de belangrijkste story mode in een uur of 20 prima uitspeeld.

Is er iets kritisch te zeggen? Tuurlijk! Genoeg zelfs. Rockstar heeft er voor gekozen om Arthur te voorzien van drie metertjes: de gezondheidsmeter, de conditie meter en de Dead Eye meter. Ook het paard heeft twee meters: gezondheid en conditie. Al deze meters moet je enigzins in de gaten houden en dit kan een ietwat vertragende factor hebben op de game, bijvoorbeeld omdat je moet slapen. Ook wordt je in het begin duidelijk gemaakt dat je moet jagen zodat je kamp niet verhongert, maar wanneer je dit niet doet dan zijn hier geen duidelijke consequenties voor. De camera draait niet altijd lekker mee, en dit kan er in gevechten op je paard voor zorgen dat je je tegenstander uit beeld verliest, dat kan ietwat frustrerend zijn, net als het feit dat je niet kunt rennen in je kamp. Dit soort kleine dingetjes kunnen wellicht door Rockstar nog wel wat aangepast worden, maar verder is dit een briljante game met een geweldige soundtrack. 

9/10

Gezien: Fastest car (Netflix)

Fastest car is een Netflix serie waarbij sleeper cars tegen een ‘echte’ raceauto racen. De winnaar gaat rijden in de finale in het opgedroogde El Mirage meer.

De makers hebben er voor gekozen om een echt staaltje Amerikaanse cultuur tevoorschijn te halen: mannen die in garages aan auto’s werken die er van de buitenkant normaal – nou ja, wat is normaal – uit zien maar eigenlijk monsters zijn op de racebaan; sleeper cars. Of nou ja: racebaan: ze kunnen vaak goed een paar honderd meter rechtuit rijden. Deze sleeper cars rijden iedere aflevering tegen een Ferrari, Pagani of een McLaren supercar.

Omdat iedere aflevering ruim 50 minuten duurt komen alle makers en verhalen aan het woord. En daar zitten best interessante figuren bij. Een jongen die beide benen verloor en toen zijn sleeper-car Lunchmoney bouwde.

Natuurlijk, er zitten ook wat echte Amerikaanse hillbillies bij, zoals de diesel Ram Van in de laatste aflevering die dikke zwarte rookwolken uitspuugt. Maar vaak zijn het toch mannen met een verhaal die dagenlang onder die auto’s liggen te prutsen. En dat is mooi.

Wat wat betreft de bestuurders van de Supercars: ook hier heeft het research team weer een gevarieerde cast van vreemde figureren bij elkaar gekregen. Maar het werkt allemaal wel.

Wat ook mooi is – voor het format – is dat de supercar lang niet alle races wint. Hierdoor blijft het tot de grote finale spannend.

Fastest Car is daarom een soort van slow-TV: iedere aflevering kent een climax (en soms een anti-climax) van de race waar zeer geduldig naar toe wordt gewerkt. Prima als je geinteresseerd bent in Amerikaanse cultuur, of snelle en bizarre auto’s.

7/10

Gezien: Outlaw King (Netflix)

Met meer dan 9 miljard dollar heeft Netflix het grootste productiebudget ter wereld, groter dan alle Hollywood studios bij elkaar. Dat moet ook nieuwe hits opleveren. Outlaw King is een film die er bij vlagen prachtig uit ziet. Maar daar blijft het dan ook bij.

De film verhaalt – waargebeurd – over Robert de Bruce die zichzelf koning van Schotland kroont en een oorlog start tegen de Engelse overheerser. Voor de goede orde, we hebben het hier over begin 1300. 

Zoals gezegd: het plaatje is fenomenaal, maar op de één of andere manier wou de film zelf mij maar moeizaam boeien. Er is weinig vaart en het verhaal blijft een beetje aan de oppervlakte hangen, ondanks dat er dus genoeg ingrediënten zijn om de film wel goed te maken zoals de prachtige decors en het goede acteerwerk.

6/10

Marley Spoon ervaring – hoe bevalt Marley?

In 2017 was het bijna onmogelijk om Hello Fresh te ontlopen maar in 2018 lijkt het de beurt aan Marley Spoon. Maar hoe bevalt Marley in de praktijk? Ik bespreek het aan de hand van 5 punten die me opvielen. 

De cadans

We hebben bij de start gekozen voor 3 maaltijden per week, voor 2 personen. De kleine man (3 jaar) eet af en toe iets maar helaas niet zoveel dat ie voor een volledige persoon met moet tellen (voor Marley dan he ;-).

Drie maaltijden is genoeg om ook af en toe te eten wat je zelf wilt en niet de hele koelkast vol met eten te hebben staan.

De bezorging

Iedere dinsdag komt er een koerier van een extern bedrijf de box brengen. Dit gaat gepaard met een boel SMS-jes en e-mails, die van mij niet perse nodig zijn – maar soit. De drie maaltijden zitten in een kartonnen doos en in diezelfde doos zitten weer drie papieren zakken die je in de koelkast zet. Daar heb je overigens wel plek voor nodig, want het zijn vrij grote zakken.

Het koken

Bij ieder gerecht – dat je overigens via de website zelf kunt kiezen – krijg je een kook-instructie met plaatjes. Hiermee is het vrij eenvoudig om te koken. Een aantal dingen heb je standaard nodig in huis, zoals peper, zout en een staafmixer omdat je die in veel gerechten gaat gebruiken. Daarvan heb ik er dus maar weer eentje gekocht nadat de supercheape kapot was. Goedkoop is klaarblijkelijk duurkoop in de wereld van staafmixers, maar dit terzijde.

Is het lastig? Dat valt wel mee. Ook al ben je een vrij gemiddelde kok (zoals ik) je komt hier wel prima mee uit de voeten. De instructies zijn eigenlijk altijd duidelijk. Wel kan het zijn dat je met vrij veel dingen tegelijkertijd bezig bent. Ook laat Marley je bijvoorbeeld dingen snijden die je verderop in het recept pas nodig hebt, waardoor je snijplank wel vol kan komen te liggen.

Het eten

Dan het belangrijkste aspect: het eten. Is het wat? Vanaf het allereerste gerecht – Flammkuchen – tot de meest recente – stamppot – was het allemaal prima te eten en soms heel verrassend. Hier in huis zijn we enthousiast geraakt over een best aardig aantal gerechten, waaronder een vegetarische hamburger met mozzarella, een lekkere bietensoep en een aantal stamppotten die echt lekker waren. Er waren ook een aantal dingen die we zelf niet zo snel zouden maken en sommige ingrediënten lijken zich wel erg vaal te herhalen, zoals limoentjes die je uitgeknepen en geraspt overal overheen doet en koriander die er wel erg vaak bij zit. Zoals ik hierboven al schreef: je kunt zelf gerechten kiezen, dus wanneer je het idee hebt dat je niet afwisselend genoeg eet dan kun je dit zelf aanpassen. Dit hebben we overigens zelf vrij weinig gedaan.

Prijs / kwaliteit

Marley Spoon adverteert met lage tarieven voor de eerste paar maaltijden, maar daarna betaal je regulier tarief. Voor drie keer per week eten voor twee personen kom je dan op €39,90,- per week. Dat vertaalt zich dus naar ongeveer 13,- per maaltijd. Even vooropgesteld: in de supermarkt kun je natuurlijk voor minder geld boodschapjes doen, maar dan moet je ook de inspiratie hebben om te koken. Marley Spoon neemt je dit uit handen, maar dus wel tegen een prijs. 

Conclusie

Na ongeveer twee maanden gegeten te hebben met Marley Spoon hebben we het ook wel weer een beetje gezien. Het is soms ook wel lekker om zelf uit te kiezen wat je wilt eten. Daarbij hebben we wel wat leuke nieuwe inspiratie gekregen voor nieuwe gerechten die we nog een keer kunnen eten. Daarbij vereisen sommige gerechten echt even focus, en daar moet je naar een lange werkdag ook maar net zin in hebben. Conclusie: leuke maaltijdbox maar misschien niet eeuwig houdbaar.

De pijnlijke aftocht van crypto

Ergens in december zaten mijn vriendin en ik juichend op de bank. Het beetje geld dat wij in Crypto’s hadden ge-investeerd was verdriedubbeld. En het leek wel iedere dag nog verder te groeien.

Mijn vriendin koos eieren voor haar geld op 250% winst. Ik deed dat op 200% winst. Van die winst konden we makkelijk een weekendje weg. 

Iedereen die niet had geprofiteerd leek wel gek, en vroeg zich vertwijfeld af of instappen nog wel zin had. Sommige deden dat en zagen begin 2018 hoe hun investering verdampte.

Inmiddels hebben alle crypto’s vanaf dat punt in december een vrije val gemaakt naar koersen die tot 300% lager staan dan die waarde in december. Een harde les: vooral voor de mensen die met spaargeld hadden gegokt – en verloren.

Wanneer je eenmaal 100% rendement gewend bent dan is de schamele 3% AEX winst een beetje sneu. Toch kan het absoluut geen kwaad om eens te gaan kijken naar de beurs. Met mooie als als die van de Giro of Buxx kun je eenvoudig een simpele portfolio samenstellen die ook zomaar 10% rendement kan halen. Niet spectaculair maar je zult zien dat je er uiteindelijk precies dezelfde kick uit haalt.

De avonturen van Elon Musk

Elon Musk wordt wel de Edison van onze tijd genoemd. Niet voor niets noemde hij zijn bedrijf naar zijn grote voorbeeld, energiewonder Tesla.

De afgelopen maanden kwam Musk in het nieuws vanwege de aanhoudende productieproblemen van het ‘middenklasse model’ van Tesla: de Tesla 3. Productie loopt al maanden achter en zijn bedrijf heeft straks weer dringend geld nodig om de boel draaiend te houden.

Ondertussen is Musk ook baas van twee andere bedrijven: SpaceX en The Boring company. Die eerste probeert commerciële ruimtevaart mogelijk te maken door de rakketten ook weer terug te laten keren op aarde. Een behoorlijk success.

In de Recode podcast van Kara Swisher hoorde ik David Calacanis – vriend van Musk – een interessante opmerking maken over Musks geldproblemen. Hij zei: ,,Een miljard is niet zoveel als er een moment komt dat je de switch om kan zetten en bóem, massively profitable wordt.”

En misschien is dat allemaal wel terecht. Grote, ambitieuze en misschien wel gekke problemen hebben niet alleen gekke professoren nodig maar ook enorm veel geld. Geld dat er nu in overvloed is. De bedragen die Musk nu nog nodig heeft zullen in de toekomst lachertjes blijken. Het aandeel heeft het al maanden lastig, maar ik voorspel dat die $290,- waar het aandeel nu op staat en lachertje is voor de komende jaren. Recordverliezen of niet: Musk weet dat hij de touwtjes stevig in handen heeft nu de auto-industrie nog steeds geen goed antwoord heeft op de Model S en X.

5 – Wat een mooie wielerkoers is de Giro

Tom Dumoulin had – in tegenstellingen tot alle andere concurrenten – geen enkele offday. Hij had alleen de pech dat ene C. Froome op een dag echt wég was. Zonder live-data over z’n wattage overigens want die was die dag mysterieus verdwenen.

Aan de zege van Froome hangt sowieso een enorme lucht sinds zijn dopingbeschuldigingen. Deze sport wordt al 20 jaar getroebleerd door doping maar Froome presteert het om nog een stap verder te gaan: na betrapt te zijn fietst hij vrolijk door. Dit geeft de prachtige Giro een bittere nasmaak: iemand die er eigenlijk helemaal niet tussen hoort wint.

Ondertussen hadden de ‘normale’ stervelingen zonder astma het gewoon moeilijk. Yates, Aru en tot slot Pinot hadden allemaal moeilijke dagen waarin ze 20 minuten verloren. Net als gewone stervelingen op zulke uitzinnige bergen.

Jammer voor Tom, een smetteloze model-renner die echt helemaal niets verkeerd deed en zelfs zag hoe jonkie Sam Oomen zomaar de top 10 binnen reed in z’n eerste grote ronde. Jammer voor het wielrennen dat de enige man die het bij voorbaat al niet verdiende nu weer op het podium staat te lachen.

4 – Rechtstreeks vanuit de filter bubble

Je realiseert je pas dat Twitter absoluut geen maatstaf voor de maatschappij is – gelukkig maar – wanneer het over een onderwerp gaat als de Wet Inlichtingen en Veiligheid.

Op Twitter was de 'nee' stem namelijk in een enorme meerderheid en daarom dacht ik dat het met 90% 'nee' zou worden. Dat viel tegen.

Wat er niet tegen viel was de opkomst. Klaarblijkelijk werkt zo'n referendum het best wanneer je een aansprekend onderwerp hebt. Dit was zo'n geval. Jammer dat uitgerekend D66 het referendum in de prullenbak heeft gegooid.

3 – Bestuurlijke chaos

Dit blog bleef stil, maar ondertussen was er genoeg nieuws. Halbe Zijlstra had gelogen, Pechtold had een appartement kado gekregen. Drie burgemeesters moesten opstappen wegens achtereenvolgens gesjoemel, prive-omstandigheden en nog meer gesjoemel. Marleen Barth van de PvdA bleek op vakantie tijdens een belangrijke stemming in de tweede kamer en stapte op. Waarschijnlijk uit angst voor LPF-achtige toestanden ruimde Thierry Baudet zijn FvD op: kritische partijgenoten werden eruit-gebonjourd. En dan heb ik het alleen nog maar over Nederland: in het buitenland waren het de goede doelen die er middels seksfeesten een puinhoop van maakten.

Liegen, gesjoemel of een loopje met de waarheid: het is klaarblijkelijk enorm lastig om in Nederland integere bestuurders te vinden. En daarbij: zo'n Halbe Zijlstra kan toch op z'n vingers natellen dat een leugen áltijd uitkomt? En waarom raadt zijn commnicatie-afdeling m dan daarna niet aan om schoon schip te maken? Want ook z'n excuses bleken echt niet te kloppen. 

Het afschaffen van het referendum door uitgerekend D66 minister Ollogren zal de wenkbrauwen nog meer doen fronsen: niet alleen krijgt de geloofwaardigheid van politiek Nederland klap- na klap: ook is er voor gewone burgers straks geen middel meer om aan de rem te trekken. Lachende derde worden hopelijk de groepen die hier actief ten strijde tegen trekken. Dat hoeft niet alleen politiek te zijn: ook een journalistiek platform als FTM, die recent nog journalistieke prijzen won kan een belangrijke bijdrage leveren in het gezond maken van bestuurlijk klimaat.