Auteur: Blauw

Om toch een beetje onderdeel te worden van de deeleconomie leek het ons wel eens leuk om onze auto te verhuren via Snappcar.

Na je auto online te hebben gezet en een bedrag te hebben gekozen melden zich redelijk snel de eerste huurders aan. Precies op dagen dat we zelf weggingen.

Sowieso ga je naar huurverzoeken meteen wat beter nadenken over het verhuren van je auto: vindt je het überhaupt een fijn idee dat een volslagen onbekend iemand in je auto plaatsneemt en er honderden kilometers mee rijdt.

Na het afwijzen van de eerste twee verzoeken was ik mentaal ook opgeladen om het in ieder geval een keertje te proberen. In accepteerde een huurverzoek van een vriendelijk uitziende jongen die op- en neer naar Apeldoorn wou en een auto zocht omdat zijn eigen bij de garage stond. Prima.

Precies op tijd stond ie voor de deur, en na inchecken kon ie vertrekken. Dat voelde toch minder raar dan ik dacht. In de avond stond ie netjes weer op de stoep: de auto nog heel, en weer volgetankt. Dat viel mee. Het bedrag dat ik uiteindelijk op m’n rekening kreeg viel ook niet tegen, meer dan 50,-

Na ook de tweede huurder te hebben gehad twijfel ik enigszins: tuurlijk kun je met een paar keer huren de vaste lasten wel terugverdienen en is het eigenlijk een no-brainer om je auto niet te hebben wanneer je m toch niet gebruikt, of van plan bent dat te doen. Maar ja: wat als er wél iets gebeurt? Dan zit je ineens met de gebakken peren. En de kilometers vliegen er ook aan: de auto heeft al meer dan 750 huurkilometers gedaan. Daar doen wij gemiddeld zelf meer dan 2 maanden over.

Een oud spelletje dat je vroeger in de klas deed was een doorfluisterspel. In de kring zei één iemand een zinnetje, en dit zinnetje werd per kind doorgefluisterd. Aan het einde van de rit ontstond er dan een geheel nieuw zinnetje. Sommige kinderen verstonden het niet goed, en andere voegden er uit fantasie nieuwe elementen aan toe.

De man die vrijdagavond met z’n auto over het Amsterdamse stationsplein reedt en daarbij meerdere gewonden veroorzaakte werd ongewild op social media onderwerp van dit spelletje. ‘Aanslag’, ‘radicaal’ of ’terrorist’ waren woorden die al snel in tweets voorbij kwamen, en niet als vraag maar als bloedserieuze opmerking. De man was al eerder ‘aangehouden door de politie’, en er was een ‘achtervolging’. Later bleek dat de man diabeet was en wellicht een hypo had. Maar dat was volgens Twitter dan weer de schuld van de Ramadan. Leon de Winter vond dat hij dan bewust risico had genomen:

leondewinter Heeft hij gevast? Diabeticus die dat doet en auto bestuurt, neemt bewust risico dat hij onwel wordt en mensen ernstig letsel toebrengt. 11 jun. 2017 19:34

waarom wederom een enorme stroom aan wilde geruchten – gepresenteerd als feiten – ontstond.

Klaarblijkelijk is de hoeveelheid hoaxers op dit soort berichten tegenwoordig zo groot dat een willekeurig ongeluk kan uitgroeien tot een doelbewuste actie van een geradicaliseerde diabeet tijdens vastentijd. Ik weet nog wel dat we in zo’n kring op de basisschool altijd erg moesten lachen om het eindresultaat: het was vaak zo grappig hoe zo’n zinnetje wijzigde dat het laatste kindje, die ene die de zin moest uitspreken er altijd een beetje een rood hoofd bij kreeg.

Misschien moeten we Twitter ook maar een beetje zo gaan behandelen. Twitter is het beste nieuwsmedium op 30 seconden na de ramp, en het slechtste in de daaropvolgende dagen.

Ik blader wat door papieren. Ik doe eens wat proefberekeningen. Ik scroll eens door de app heen. Een heleboel van deze cijfers zeggen mij opvallend weinig. Ik antwoord een paar keer ‘nee’. Een paar keer ‘ja’. Nog een paar keer ‘nee’. Ik vink weinig aan: ik heb niet in het leger gezeten, en bezit geen culturele investeringen (?). Ik heb geen erfpachtcanon (?) en ik heb geen andere kinderen dan die ene.

Juist, het aangifteseizoen loopt op z’n einde, en ik ploeter me een weg door de aangifte van m’n vriendin, die gewoon eerlijk toegeeft dat ze het ook niet weet. Het enige dat zij weet is haar DigiD. Toch? Of was het nou met een uitroepteken? Nee. Ook dat niet.

De Belastingdienst heeft de afgelopen jaren wel stappen gemaakt: salarisinformatie en hypotheekinfo staat al netjes vooringevuld, maar wil je deze controleren heb je alsnog wel je jaaropgave nodig, een papiertje dat ergens rondslingerd op een eindeloze stapel aan ‘wat-doe-ik-hier-precies-mee-papieren’.

Als de Belastingdienst klaarblijkelijk zoveel informatie over mij en ons huis heeft, waarom weten ze dan niet hoeveel kinderen er zijn, en of er iets gedaan moet worden met een erfpachtcanon. Ze weten toch ook wel dat ik geen dienstmilitair ben? Al die vinkjes, ja- nee vragen en informatie die ze van me willen: was het niet veel handiger als de Belastingdienst de zaken zou afhandelen met, ja, met wie eigenlijk? Met zichzelf? Dat er een blauwe brief zou komen met daarin één voorstel. En dat je tegen dat voorstel in beroep kan als je er niet mee eens bent? Het zou allemaal zoveel schelen.

Ik klik me door nog wat schermen heen, en ineens ben ik klaar. Ik teken digitaal en dat was m weer. Vertwijfeld klap ik de laptop dicht. We wachten de voglende stroom blauwe brieven weer netjes af.