Categorie: algemeen

Op Medium schreef ik een relatief lange blogpost over een nieuwe computer die ik in elkaar heb gezet om op kantoor op te werken.

Nu ontving ik daar vrij veel reacties op. Klaarblijkelijk zijn er genoeg mensen die zich nog wel identificeren met het assembleren van allerlei hardware. Zelf heb ik daar vanuit m’n jeugd warme herinneringen aan. HCC-dagen, de opkomst van 3DFX, CD branders etc. etc. Beetje knutselen in een tijd (jaren 90) dat dit allemaal nog super niche was. Als mensen eenmaal doorhadden dat je iets van computers wist zat je verjaardagen lang allerlei oude meuk van vrienden en familie op te lossen.

Die computer-hardware tic komt dan toch even op zodra je zo’n artikel gaat schrijven. Het gaat weer over sockets, lange typenummers, en hardware die al- dan niet goed past, of betere prestaties levert tegen hetzelfde geld.

Alle computer hardware die ik ooit heb gehad kan ik nog ongeveer uit m’n hoofd opdreunen. Van de Atari tijd tot de Pentium 4 2.6 Ghz, de laatste desktop die ik kocht, zelf in elkaar zette en gebruikte toen ik naar m’n studentenkamer verhuisde. Veel later kocht ik een laptop, toen specs ineens niet meer heel belangrijk waren. Dat is het nu ook niet meer: eigenlijk alle hardware die nu verkocht wordt is meer dan capabel om simpele klusjes te doen: beetje internetten, beetje skypen. Dat soort dingen. Sterker nog: daar hoef je niet eens voor achter de computer te zitten want dat kan in veel gevallen zelfs beter op je smartphone.

Zo’n artikel over ouderwetse computerhardware spreekt dan misschien nog wel wat meer tot de verbeelding, omdat het niet alleen een leuk knutselproject is, maar ook een trip down memory lane.

Bij vliegmaatschappij United werd iemand onvrijwillig geslagen en deels bewusteloos door het gangpad gesleept omdat United geen vrijwilligers kon vinden die het vliegtuig wilden verlaten. Algemene ophef.

De daaropvolgende mea culpa van de topman van United was niet zo best: hij zou in vervolg bekijken hoe hij mensen met minder geweld uit z’n vliegtuigen zou kunnen verwijderen.

Naderhand bleek dat United alle passasiers weer uit het toestel had gezet om het vliegtuig weer te fatsoeneren. Van een fight-club kelder naar een fatsoenlijk vliegtuig. Drie uur vertraging.

Op Medium las ik een lange post van iemand die beschreef dat dit corporate gedrag typisch was voor de winst-maximalisatie waar veel grote Amerikaanse bedrijven mee bezig zijn. Er ontstaat een tweedeling tussen de has– en have-nots. Als je in de eerste klasse had gezeten, een premium member was of alleszins een ‘goede’ passasier dan had je geen kans op excessief geweld. Maar nu je daar schaamteloos in je kleine economy seat zit ben je het doelwit van willekeur. Met als gevolg dat je domweg uit je vliegtuigstoel wordt gesleept, je dikke buik zichtbaar op social media. Verontwaardiging alom. Die tweedeling zorgt er voor dat een selecte groep de ‘premium’ service krijgt, en de rest maar moet afwachten wat er voor hem/haar te wachten staat.

Eigenlijk is dat natuurlijk al een trend die 30 jaar aan de gang is in de luchtvaart. Zoek voor de grap maar eens hoe mensen er in de jaren ’70 bij zaten in het vliegtuig. De plek die toen door 1 persoon werd ingenomen is nu gereserveerd voor 3 personen. Je zit nog net niet bij elkaar op schoot, maar als dit mogelijk was geweest waren er vast luchtvaartmaatschappijen die dat hadden gedaan. Die winstmaximalisatie onder druk van concurrentie en wat dan niet meer zorgt er voor dat we als consument uiteindelijk de grote verliezers zijn. En ook als werknemers. De gig economie zoals UBER zorgt er voor dat mensen lange dagen en uren moeten werken voor relatief weinig geld. Nog meer voorbeelden van de haves– en have-nots. De mensen die het zich kunnen veroorloven om overal met UBER heen te rijden kan dat uiteindelijk allemaal waarschijnlijk niet zoveel schelen.

De vraag is hoe lang we excessen en bedrijven als dit hun gang laten gaan. En hoe lang het duurt voordat mensen écht hun account opzeggen of niet meer vliegen met bedrijven wiens waarden ze niet meer delen. Pas dan wordt de wereld weer een stukje leuker.

Het eerste spel dat ik achter de console uitspeelde was Red Dead Redemption: een game over een cowboy die z’n familie probeert terug te vinden die door de CIA is verborgen. Kinderachtig als de CIA is moet de hoofdrolspeler, John Marshton allerlei opdrachten doen om z’n familie terug te zien.

De makers van de GTA serie stopten voor deze game een enorme speelwereld, prachtige graphics, een goed verhaal en een lekkere gameplay in één game. Met als gevolg dat je uren aan de game kon besteden, zonder ook maar een centimeter verder te komen in het verhaal. Je kon willekeurige voorbijgangers van hun paard schieten, je kon paarden tam maken, je kon jagen en je kon zelfs producten verhandelen tussen de verschillende outposts. Nadat ik er achter kwam hoe tijdrovend die allemaal was verlegde ik mijn focus naar de storyline. Alleen al om die uit te spelen zat ik tientallen uren achter de xbox. Als je geen kind hebt kan dat.

Na het opstarten van The Witcher 3, over welke goede verhalen & recencies zijn verschenen bedacht ik me na een uurtje dat ik in een spelwereld was beland die niet alleen nóg groter was, maar ook nóg omvangrijker qua verhaal. Nog niet eens alle ‘extensions’ aangezet is dit een spel waar je geen uren, maar wéken op stuk kunt slaan. Het verhaal zal ik je omwille van dit blog even besparen, maar in de kern is The Witcher zo uitgebreid dat je er maanden (!) zoet mee kunt zijn.

Zoveel tijd heb ik alleen niet. Althans, niet voor een game. Mafia 3 was de laatste game met een story-mode die ik helemaal heb uitgespeeld, nog helemaal niet zo lang geleden. Ik speelde m uit vanwege de nieuwsgierigheid, maar vooral ook vanwege het feit dat ik merkte dat dit überhaupt mogelijk was in de hoeveelheid tijd (paar uur per week) die ik beschikbaar had. In één van de laatste scenes van Maffia schiet je de eindbaas dood, en beslis je wie er de nieuwe gang-leider wordt. Je hebt een aantal opties om het verhaal te be-eindigen, maar nadat ik dat ook deed heb ik het spel niet meer aangeraakt.

De eindcredits over het scherm zien rollen is als casual gamer gewoon een genoegen, vooral na een leuke game. Red Dead Redemption, GTA 5 en zelfs Maffia 3 heb ik zo met enorm veel plezier uitgespeeld. Of dit ooit gaat lukken voor The Witcher vraag ik me af. Misschien is dat wel de reden dat ik de game vroegtijdig wegleg, en gewoon lekker doorspeel aan games die ik eventjes opstart, een potje doe en de console weer uit kan zetten.

Ieder jaar publiceert onderzoeksbureau Gartner een grafiek met daarin alle nieuwe opkomende technologie, en in welke ‘levensfase’ deze zich bevinden.

Blockchain staat al eeuwen op deze lijst, samen met VR, AR en een heleboel andere technologie waar ik je niet verder mee zal vermoeien.

Het grote vervelende aan blockchain is dat je niemand op een verjaardag in twee zinnen kunt uitleggen wat blockchain is. Ik kan hier video’s plaatsen die dat proberen uit te leggen in een paar minuten, maar zelfs dan loop je de kans dat je met nog meer vragen achterblijft.

Wat wel iets begrijpelijker is is Bitcoin. Bitcoin is een munt die gebouwd is op de technologie achter blockchain. De digitale munt is de afgelopen jaren enigzins onder de aandacht gekomen door de heftige koerswisselingen, de munt steeg in korte tijd tot meer dan €1000,- en dook daarna even hard weer terug. Een moderne digitale tulpenbol-handel was geboren. Nog steeds vertoont de munt heftige koerswijzigingen, maar op dit moment staat deze rond de €900,-. in waarde. Het is overigens ook perfect mogelijk om een halve bitcoin, of zelfs 0,01 Bitcoin in je bezit te hebben.

Met de rente die verder richting de 0 zakt, en het blijvende gevoel dat banken uiteindelijk toch niet te vertrouwen zijn was het mooi geweest als er een symphatiek ogende technologie beschikbaar was die het mogelijk maakte om bijvoorbeeld – ik noem maar iets – instant-overboekingen te doen, iets dat bitcoins dus kunnen. Nu moet je nog regelmatig dagen wachten voordat twee verschillende banken de gratie hebben gevonden om overboekingen te doen. Dat is toch niet meer van deze tijd?

Blockchain heeft nog steeds een enigzins obscuur imago. De link met Bitcoin, geld en investerings-gekte maakt het allemaal niet zoveel beter. Wat blockchain nodig heeft is een symphatiek initiatief waardoor iedereen in één klap de waarde ziet. Een beetje zoals het kartonnen cardboard VR brilletje van Google, waarover later meer.

De doelstelling om dit jaar 100 blogs te schrijven loopt achter. Ik had gehoopt dat ik er wat meer tijd voor had gemaakt, want er was – zeker in aanloop tot de verkiezing – echt wel iets te schrijven.

Dan maar even over de afloop.

Het was woensdagavond een avond met bijna alleen maar winnaars, en een enkele verliezer. De VVD won de verkiezing, ondanks flink zetelverlies. Groen Links werd véél groter dan het ooit was geweest dankzij het Jesse-effect. DENK ging van de status zetelrovers naar legitieme partij en tot slot was Thierry Baudet de verrassing van de avond. Zijn Forum voor Democratie kreeg uit het niets twee zetels. Zonder al te veel grote media-aandacht 186.290 stemmen krijgen vind ik een prestatie van formaat.

Dan de verliezers, dat waren er eigenlijk maar een paar.

PvdA

De PvdA werd keihard afgestraft voor beleid, maar deed het eigenlijk de hele verkiezing al slecht. De oude PvdA is eigenlijk dood: de boodschap die in de jaren ’90 nog relevant en actueel was is nu ouderwets en krampachtig. Het zou goed zijn als het partijbestuur opstapt, en jonge- frisse mensen gaan nadenken over de relevantie van deze partij.

De rest

Artikel 1, VNL, Piratenpartij en Geenpeil bleven allemaal (ver) verwijderd van de kiesdeler en dus zetel. Al deze partijen bleven met relatief weinig media-aandacht over, maar Baudet laat zien dat dat geen belemmering hoeft te zijn.

Geenpeil was een interessant experiment, maar haalde iets meer dan 5.000 stemmen. Het effect van het niet-hebben van een programma doet ze de das om.

De NOS

Om half 9 stonden Rob Trip en Dionne Stax klaar in een decor vol redacteuren die de uitslag gingen verslaan, maar bij de exitpolls ging het al ernstig mis. De animatie werkte niet, Dionne had geen idee wat ze vertelde en dus bleven we minimaal 5 minuten in volstrekste verwarring hoe de verkiezingen nu ge-eindigd waren. Slordig, rommelig en chaotisch. Daarbij bleek Ipsos echt goed voorspeld te hebben: de peilingen bleven de rest van de avond grotendeels in stand.

Het gaat de komende maanden nog lastig worden om een progressief-liberale partij te vormen. Dealmaker Rutte zal terzake willen (en moeten) komen met veel partijen, te beginnen bij Groen Links. Hopelijk levert dat weer stof op om blogs te schrijven, en anders gaat de ontknoping van de eredivisie dat wel doen, of nog eens een schandaal rondom Trump. Zo komen we er vanzelf.

Vroeger, toen ik nog vaker in de randstad was maakte ik gebruik van Uber, als alternatief voor de vaak-afwezige OV fiets. Dat klinkt nogal vreemd: fiets vs taxi, maar was wel de denkrichting.

Bij allebei kom je precies op de plek van bestemming aan, in tegenstelling tot OV. Beide vervoersmiddelen hoef je niet te delen, en er zijn minder wachttijden dan het OV.

Toch was ook Uber lang niet altijd perfect: lang wachten op ritjes, asociale chauffeurs of chauffeurs die de route niet weten, uiteindelijk bleek het ook allemaal zeker niet perfect. De eerste keer zie je dat als ongemakjes, maar na verloop van tijd wordt de inconsistente dienstverlening toch wat ongemakkelijk, zeker voor de prijs.

En ook achter de schermen rommelt het. De CEO van Uber is na een video waarop hij een chauffeur bekritiseerd in opspraak, evenals een aantal vrouwelijke ex-werknemers die Uber beschuldigen van sexisme.

Het bedrijf heeft jarenlang – ook in Nederland – in de clinch gelegen met overheden vanwege de vermeende illegaliteit van de dienst, en lijkt nu van binnenuit te imploderen. Ook misleide Uber overheidsfunctionarissen die de app installeerden om controles uit te voeren door deze mensen te flaggen: ze werden automatisch op een lijst gezet met mensen die alleen bepaalde diensten konden bestellen. Ooit was Uber een zogenaamde unicorn: een van de bedrijven die het vanuit Silicon Valley had gemaakt. Grote investeerders, en een enorme expansiedrift zorgen er nu voor dat er met argusogen wordt gekeken naar het bedrijf achter Uber, en de werknemers. Dan is technologie misschien niet meer leidend, maar zijn menselijke mores belangrijker.

Ik heb pas twee keer meegedaan aan de 4 mijl, het grootste hardloopevent in Noord Nederland.

De eerste keer omdat het me leuk leek om vlak voor de geboorte van Ties nog eens iets sportiefs op te pakken, en de tweede keer omdat ik baalde van de tijd van de eerste keer lopen.

Vooropgesteld: ik vind de 4mijl een prachtig evenement: duizenden lopers die vanuit Haren naar hartje centrum lopen, met onderweg écht écht heel veel publiek. Door je geprinte voornaam op je loopnummer krijg je ook veel persoonlijke aanmoedigingen van mensen die je helemaal niet kent.

De 6,45 kilometer liggen me alleen voor geen meter. En ik weet niet zo goed hoe dat komt. Ik heb in m’n leven best wat grotere rondjes gelopen, zoals de 8 van Apeldoorn of de Singelrun in Utrecht maar op de één of andere manier had ik het de afgelopen twee keer zwaar (tweede keer) tot ontzettend zwaar (eerste keer) tijdens het lopen.

Nu moet ik er bij bekennen dat ik de tweede keer ongeveer een uur van te voren bedacht dat ik m alsnog ging lopen, dus dat was niet de ideale voorbereiding. Maar de eerste keer was een hel waarin ik onderweg minstens 1.000 keer dood ben gegaan en zelfs halverwege dacht aan opgeven. Dat had ik toch niet van mezelf verwacht op zo’n kort afstandje. Het was zelfs niet zo dat ik niet getraind had: tijdens trainingsrondjes had ik de afstand ruim en eenvoudig uitgelopen.

Dit jaar wil ik het mysterie van de 4 mijl voor eens en voor altijd ontrafelen, en dat deed ik gisteravond met een klein trainingsrondje. Nog tijd genoeg voordat het oktober is.

En dan eindelijk eens een fijn stukje hardlopen, liefst met een fatsoenlijke tijd.

Deze ochtend op RTV Noord: aandacht voor de smart factories: fabrieken waar (bijna) geen personeel werkt en alles automatisch gebeurt. De subsidiekraan gaat flink open voor dit soort initiatieven: maar liefst €25 miljoen euro wordt vrijgemaakt voor voorstellen rondom deze smart factories.

Eerder deze weken was er de lancering van #TopDutch. Als je op Twitter zat kon je er nauwelijks omheen: een grootscheepse campagne om Tesla naar het Noorden te halen.

Zo’n impact-campagne is natuurlijk altijd mooi, ongeacht het precieze effect. Mijn voorzichtige inschatting is dat Tesla nog geen moment heeft nagedacht over de precieze locatie van de fabriek(en) en gewoon nog een tijdje afwacht tot de productie van de nieuw auto’s écht op gang is. Dat moeten de auto’s zijn waar Tesla ook echt serieus geld mee gaat verdienen.

Die Tesla fabriek wordt vast ook een smart factory, met als gevolg dat de banencreatie toch niet zo groot is als bestuurders misschien nu hopen. Wat dat betreft heeft een regio als Limburg het met VDL beter getroffen: de fabriek daar zal ongetwijfeld ook smart zijn, maar niet zo smart dat er geen werkgelegenheid meer is. Hoe dan ook: een mooi groot bedrijf als Tesla dat voor de regio kiest, dat kan geen kwaad voor de status van het Noorden. En wellicht inspireert #TopDutch ook andere bedrijven om hier iets meer te gaan doen.

Freek de Jonge ken ik als mild-grappige cabaretier die in de jaren ’90 nog welk eens werd uitgezonden. Beetje de brave versie van Youp van het Hek. Iets minder ad-rem dan Herman Finkers. Iets minder druk dan Bert Vischer. Iets minder in, ja, in eigenlijk alles.

Van sommige mensen is het een uitstekend plan dat ze ondanks leeftijd gewoon doorwerken. Foppe de Haan is daar een voorbeeld van. Al sinds 2002 probeert hij te stoppen met werken, en nu neemt ie op 73 jarige leeftijd alsnog plaats op de bank. Als assistent bij het Nederlands elftal voor vrouwen. Een belangrijk statement dat Nederlands vrouwenvoetbal nu ook echt de aandacht krijgt vanuit de ‘mannenwereld’ die voetbal altijd is.

Maar terug naar Freek de 72-jarige Jonge. Hij heeft zich als redder opgeroepen om Nederland bewust te maken van de aardbevingsproblematiek in Groningen.

Freek de Jonge, die actievoert voor problemen met #aardbevingen in #Groningen, lijkt overdonderd door Hans Alders. https://t.co/WhBGTE7pXi pic.twitter.com/6NyFHFWFGq

— Bart Breij (@Scarbir) January 17, 2017

Nu zou dit best een nobel streven kúnnen zijn. RTV Noord verslaggever & commentator Bart Breij stelt in de bovenstaande video dat het wel lijkt alsof De Jonge zich enigszins liet verrassen door Hans Alders, nationaal coordinator Groningen. Ook in de columns die de Jonge schrijft voor Dagblad van het Noorden probeert hij gevat uit de hoek te komen, maar lijkt ie vooral het tegenovergestelde te bewerkstelligen: je leest hier een stukje van een man die zich hoog vanuit z’n ivoren toren niet erg goed heeft ingelezen, alvorens de reis naar het Noorden te maken.

Dat je niet volledig op de hoogte bent van alle ins & outs is opzich niet eens zo’n probleem, maar het wordt wel een probleem als je vervolgens in discussie wilt met mensen die met deze problematiek bezig zijn. Als er een oplossing was die al het leed binnen een paar maanden had opgelost was dit er waarschijnlijk wel geweest.

Het streven om je als ‘redder’ op te werpen voor diegene die zich door de NAM en dus de Nederlandse overheid in de kou voelen laten staan is natuurlijk prima, maar dit riekt wel enigzins naar een man die een podium zoekt voor een maatschappelijk probleem dat op een hele andere manier aangepakt moet worden dan columns schrijven. Misschien is de leeftijd dan toch een factor. Misschien is het een gebrek aan bewustzijn bij De Jonge dat actievoeren tegenwoordig niet meer werkt als in de jaren ’70. De wereld is vol komen te zitten met types Hans Alders: mensen die verder kijken dan populistisch taalgebruik. Mensen die niet alleen streven voor idealen, maar ook de pragmatische kant van de zaak moeten bekijken.

‘Ja, behalve Tegenlicht, zo nu en dan. En oja, Sherlock. En trouwens: Heel Holland Bakt heb ik ook nog wel gezien. Maar verder?’

Het is modieus om te zeggen dat je geen tv kijkt. Om te zeggen dat je uitsluitend nog kwaliteits-series kijkt op Netflix. Kijkcijfers tonen echter aan dat er nog steeds enorm veel mensen naar hele doorsnee televisie kijken, zoals Paul de Leeuw met de zoveelste slaapverwekkende show op de zaterdag.

Geen tv kijken is net zoiets als foto’s van gezonde ontbijtjes op Instagram plaatsen: je voelt je er eventjes beter door maar uiteindelijk kan niemand het echt schelen wat jij doet in je ochtend of avond.

De volgende trend wordt waarschijnlijk breken met je smartphone. ‘Ik gebruik geen smartphone meer’ klinkt nu nog heel indrukwekkend, alleen is in de praktijk vooral onhandig. Bovendien zijn er niet echt chique oplossingen om toch mobiel te blijven, behalve die stokoude Nokia uit de kast halen.

De eerste fabrikant die een luxe non-smartphone maakt zou nog wel eens een onverwacht verkoopsucces kunnen zijn. Zo’n telefoon die alleen kan bellen, en in geval van echte nood nog 1 slim ding kan. Met een batterijduur van een week. Rust wordt zo een ongekende luxe.