Categorie: algemeen

Wildlands is het nieuwe dierenpark in Emmen. Volgens de directie is Wildlands niet zomaar een dierentuin, maar is het een hypermoderne dierentuin. In goed Nederlands: een ‘experience’.

Een paar maanden geleden kochten wij maar direct een abonnement omdat je met 3 bezoeken per jaar al goedkoper bent dan de normale toegangsprijs die toch best ambitieus (29 – 30 euro) is.

Het park is opgedeeld in een Savanne, een Nordica en een grote binnenruimte de Jungola. Helaas loop je nooit echt een perfect rondje omdat je altijd weer terugkeert naar een plek die je op de heenweg hebt gezien. Bijvoorbeeld de Savanne route eindigt bij de Nijlpaarden. Deze zie je dus twee keer, net als de kinderboerderij en de stokstaartjes.

Afgelopen zondag waren we er voor de derde keer en bedacht ik me dat het park in de huidige vorm best wat kansen laat liggen. Hier de drie opvallendste.

Dieren

Experience of niet, uiteindelijk gaat het er in een dierentuin om of je dieren ziet. En die zie je gek genoeg vaak niet. De dieren hebben grote verblijven, en kunnen min of meer uit zicht van de bezoekers blijven. Dat zorgt er – zeker op de Savanne – voor dat je regelmatig uitkijkt op grote stukken lege ruimte. De tijgers, maar bijvoorbeeld ook de IJsberen blijven op die manier op grote afstand. Ik snap wel dat dat fijn is voor die dieren, maar voor de bezoekers is het toch wat minder leuk als je op 200 meter afstand een tijger in de schaduw kunt liggen. De vorige dierentuin in Emmen had veel mogelijkheden om dieren van echt dichtbij te zien, en hoewel dit natuurlijk volstrekt onnatuurlijk is was het voor de bezoekers wel leuker.

Eten

Ik vind Wildlands enorm achterlopen op het gebied van gezond eten en drinken. Overal kan ik slush puppies kopen, of Coca Cola, maar nergens vind ik gezonde broodjes. Voor zo’n modern park mag er best (veel!) meer gezond aanbod bij, vooral omdat het grootste deel van je bezoekers kinderen zijn. Sterker nog: ik vind het een schande dat je als park niet wat meer verantwoordelijkheid op je neemt om tot een gezond aanbod te komen. Achterin de Savanne bevindt zich zelfs een soort vermomde McDonalds.

Route

Doordat de routes in lussen lopen kom je vroeg of laat weer terug op een plek die je al hebt gezien. In de Savanne kom je bijvoorbeeld na je rondje weer terug bij de Nijlpaarden, die je daarom dus twee keer ziet. Dit is een truc om het park wellicht wat groter te doen lijken, maar is in de praktijk een beetje onnozel, zeker omdat er toch al niet zoveel te zien is.

De attracties

In het park zijn drie attracties: in Nordica is dit een film, op de Savanne is dit een jeep-tocht en in het overdekte deel een boottocht. Helaas is hier sinds kort een minimumlengte aan verbonden: namelijk 90 centimeter. Dit houdt in dat onze zoon van bijna twee niet in deze attracties mag. Dat vind ik erg sneu, want ik geloof niet dat ie reëel gevaar loopt wanneer we hem goed vasthouden. Daarbij was dit klaarblijkelijk nog geen probleem toen we de eerste keer in het park waren, want toen hebben we nog wel de boottocht met m kunnen doen. Als je dan toch dit soort regels instelt: handhaaf ze dan ook consequent.

Kortom: er is nog best wat te doen voor Wildlands, en dat is natuurlijk ook nier zo raar voor een park dat net open is. Hopelijk kan het park de komende jaren ook het momentum vasthouden, want de kans op herhaalbezoek lijkt me – afgezien van de abonnementshouders – niet zo groot.

Ik heb lange tijd een Bitcoin wallet gehad, met daarin – toen ik het kocht – ongeveer €100,- Die €100,- werd in een paar maanden €250, en soms zelfs meer. Ineens was het €350,- en een dag later weer €250,-. Nu heb ik alles verkocht voor ongeveer dat bedrag.

Tuurlijk mis ik wellicht een investeringskans als Bitcoins ooit meer dan €3000,- waard zijn, maar op die tulpenmanie hoef ik niet meer te wachten.

Bitcoin is een virtuele munt, gebouwd op de blockchain. Ik zal niet te lang doorgaan over de blockchain, maar zie het als een enorme berg cijfers en nummers achter elkaar. Computers berekenen hoe ze de blockchain kunnen verlengen met ‘blocks’. Het uitrekenen van 1 block vereist een enorme rekenkracht: een gemiddelde computer kan hier maanden achtereen mee bezig zijn. Omdat een block dus ook Bitcoin oplevert kan dit luceratieve business zijn. Met als gevolg dat er duizenden computers een virtuele munt ‘uitrekenen’. Dag en nacht. Het uitrekenen van die munt wordt per nieuwe munt steeds lastiger, en kost dus nog meer rekenkracht.

Ik denk niet dat we blockchain moeten gebruiken als technologie die zoveel kunstmatige resources kost. Deze computers verbruiken stroom, staan in gekoelde ruimtes en dragen voor een deel bij aan de opwarming van de aarde. Blockchain is geen duurzame technologie: het duwt de footprint van de aarde naar ongezonde grenzen. Daar hoef ik niet (meer) aan mee te werken: Bitcoin zal – net als de ongeveer andere 30 virtuele munten – als een nachtkaars mét grote knal – zijn einde vinden en worden vervangen door een duurzaam initiatief. Dan doe ik weer mee.

Mijn eerste kennismaking met de Tour de France was via een klein radiootje dat m’n vader altijd meenam naar de camping. Rond half 5 smiddags deed ie dat ding aan, en bewoog met de antenne. We hoorden opgewonden stemmen en dat kenmerkende tussenmuziekje dat – lees ik nu – de finishtune heet. Radio is een geweldig medium voor de tour want niets klinkt meer heorisch dan de finish van een bergetappe of zelfs een simpele vlakke etappe.

Er waren de laatste jaren edities dat ik best uitkeek naar de Tour bijvoorbeeld omdat er serieuze kanshebbers waren, of omdat het gewoon heel spannend kon worden. Afgelopen zaterdag begon de tour echter zomaar. Ik wist ook heus wel dat het juli was geworden maar dat er ineens renners een kletsnat podium afreden om te gaan starten met de Tour leek me, tja wat eigenlijk? Misschien wel iets te snel: door het Giro succes van Dumoulin leek de Tour eigenlijk al achter de rug. Het leek ineens een beetje potsierlijk om dan ook nog wekenlang naar de Tour te gaan kijken. Zeker de eerste week, die volledig vlak is en waarvan echt niemand het in z’n hoofd haalt om 3 uur lang te luisteren naar Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot die praten over de wijnboerderijen, en kastelen onderweg. Onderweg zijn er wat luchtfoto’s van graanvelden, of van boeren die een fiets uit het gras hebben gemaaid. Op een aantal kilometer van de finish worden de vluchters ingelopen, en komt er een massasprint. Dat wordt een paar keer Kittel, een keertje Sagan en wellicht nog een keer Cavendish. Nederlandse sprinters komen weer niet aan te pas tussen zoveel sprintgeweld.

De Tour is – zeker in de eerste week – altijd het meest voorspelbare sportevenement dat er bestaat. Maar het is er wel ieder jaar, al sinds mijn vader dat radiootje aan zet. En misschien daarom blijf je ook volgen. Omdat het toch een onderdeel is van juli.

Gisteren in het nieuws: Serviceflat sleept bewoners voor de rechter vanwege het niet afnemen van maaltijden. Verbazing en verontwaardiging op de socials alom. Hoe komt een advocatenkantoor op het leggen van een dwangsom van 500,- per bestelde maaltijd. En hoe bedenkt de directeur van de flat dat het een goed idee is om bewoners dan maar voor de rechter te dagen? En daarbij: ookal plegen de bewoners contractbreuk door geen maaltijd af te nemen: over welk bedrag gaat het dan? Volgens het artikel hebben we het hier over 21 bewoners die iets anders willen eten. Volgens de directie kan het ‘anders niet meer uit’. Tja, wiens probleem is dat dan? Van de bewoners? Als de cateraar niet goed genoeg is dan is het toch gewoon de schuld van de cateraar?

Al snel klonk de roep dat de minister maar naar Groningen moest rijden om te bemiddelen. Dat is natuurlijk volstrekt van de gekke. Een directeur die zich gaat opwinden over 21 bewoners die liever iets anders eten, of Thuisbezorgd laten komen moet eens nadenken over zijn prioriteiten. En moet bedenken dat het gerechtelijk oplossen van zo’n zaak niet de oplossing is. Net als dwangsommen. Dit is trouwens niet zomaar een komkommer-nieuwtje, dit conflict sleept zich nu al twee maanden voort. In die twee maanden had directeur Berend Lugies alle gelegenheid om een uurtje met de bewoners te overleggen over het al-dan-niet vinden van een nieuwe cateraar. Die mensen hebben toch tijd zat? Waarom al die moeite in een gerechtelijke procedure die je zoveel imagoschade bezorgd? Denk je echt dat je ooit symphatiek wordt gevonden door mensen van 88 naar de rechtbank te slepen? Vragen, vragen vragen.

Om toch een beetje onderdeel te worden van de deeleconomie leek het ons wel eens leuk om onze auto te verhuren via Snappcar.

Na je auto online te hebben gezet en een bedrag te hebben gekozen melden zich redelijk snel de eerste huurders aan. Precies op dagen dat we zelf weggingen.

Sowieso ga je naar huurverzoeken meteen wat beter nadenken over het verhuren van je auto: vindt je het überhaupt een fijn idee dat een volslagen onbekend iemand in je auto plaatsneemt en er honderden kilometers mee rijdt.

Na het afwijzen van de eerste twee verzoeken was ik mentaal ook opgeladen om het in ieder geval een keertje te proberen. In accepteerde een huurverzoek van een vriendelijk uitziende jongen die op- en neer naar Apeldoorn wou en een auto zocht omdat zijn eigen bij de garage stond. Prima.

Precies op tijd stond ie voor de deur, en na inchecken kon ie vertrekken. Dat voelde toch minder raar dan ik dacht. In de avond stond ie netjes weer op de stoep: de auto nog heel, en weer volgetankt. Dat viel mee. Het bedrag dat ik uiteindelijk op m’n rekening kreeg viel ook niet tegen, meer dan 50,-

Na ook de tweede huurder te hebben gehad twijfel ik enigszins: tuurlijk kun je met een paar keer huren de vaste lasten wel terugverdienen en is het eigenlijk een no-brainer om je auto niet te hebben wanneer je m toch niet gebruikt, of van plan bent dat te doen. Maar ja: wat als er wél iets gebeurt? Dan zit je ineens met de gebakken peren. En de kilometers vliegen er ook aan: de auto heeft al meer dan 750 huurkilometers gedaan. Daar doen wij gemiddeld zelf meer dan 2 maanden over.

Een oud spelletje dat je vroeger in de klas deed was een doorfluisterspel. In de kring zei één iemand een zinnetje, en dit zinnetje werd per kind doorgefluisterd. Aan het einde van de rit ontstond er dan een geheel nieuw zinnetje. Sommige kinderen verstonden het niet goed, en andere voegden er uit fantasie nieuwe elementen aan toe.

De man die vrijdagavond met z’n auto over het Amsterdamse stationsplein reedt en daarbij meerdere gewonden veroorzaakte werd ongewild op social media onderwerp van dit spelletje. ‘Aanslag’, ‘radicaal’ of ’terrorist’ waren woorden die al snel in tweets voorbij kwamen, en niet als vraag maar als bloedserieuze opmerking. De man was al eerder ‘aangehouden door de politie’, en er was een ‘achtervolging’. Later bleek dat de man diabeet was en wellicht een hypo had. Maar dat was volgens Twitter dan weer de schuld van de Ramadan. Leon de Winter vond dat hij dan bewust risico had genomen:

leondewinter Heeft hij gevast? Diabeticus die dat doet en auto bestuurt, neemt bewust risico dat hij onwel wordt en mensen ernstig letsel toebrengt. 11 jun. 2017 19:34

waarom wederom een enorme stroom aan wilde geruchten – gepresenteerd als feiten – ontstond.

Klaarblijkelijk is de hoeveelheid hoaxers op dit soort berichten tegenwoordig zo groot dat een willekeurig ongeluk kan uitgroeien tot een doelbewuste actie van een geradicaliseerde diabeet tijdens vastentijd. Ik weet nog wel dat we in zo’n kring op de basisschool altijd erg moesten lachen om het eindresultaat: het was vaak zo grappig hoe zo’n zinnetje wijzigde dat het laatste kindje, die ene die de zin moest uitspreken er altijd een beetje een rood hoofd bij kreeg.

Misschien moeten we Twitter ook maar een beetje zo gaan behandelen. Twitter is het beste nieuwsmedium op 30 seconden na de ramp, en het slechtste in de daaropvolgende dagen.

Ik blader wat door papieren. Ik doe eens wat proefberekeningen. Ik scroll eens door de app heen. Een heleboel van deze cijfers zeggen mij opvallend weinig. Ik antwoord een paar keer ‘nee’. Een paar keer ‘ja’. Nog een paar keer ‘nee’. Ik vink weinig aan: ik heb niet in het leger gezeten, en bezit geen culturele investeringen (?). Ik heb geen erfpachtcanon (?) en ik heb geen andere kinderen dan die ene.

Juist, het aangifteseizoen loopt op z’n einde, en ik ploeter me een weg door de aangifte van m’n vriendin, die gewoon eerlijk toegeeft dat ze het ook niet weet. Het enige dat zij weet is haar DigiD. Toch? Of was het nou met een uitroepteken? Nee. Ook dat niet.

De Belastingdienst heeft de afgelopen jaren wel stappen gemaakt: salarisinformatie en hypotheekinfo staat al netjes vooringevuld, maar wil je deze controleren heb je alsnog wel je jaaropgave nodig, een papiertje dat ergens rondslingerd op een eindeloze stapel aan ‘wat-doe-ik-hier-precies-mee-papieren’.

Als de Belastingdienst klaarblijkelijk zoveel informatie over mij en ons huis heeft, waarom weten ze dan niet hoeveel kinderen er zijn, en of er iets gedaan moet worden met een erfpachtcanon. Ze weten toch ook wel dat ik geen dienstmilitair ben? Al die vinkjes, ja- nee vragen en informatie die ze van me willen: was het niet veel handiger als de Belastingdienst de zaken zou afhandelen met, ja, met wie eigenlijk? Met zichzelf? Dat er een blauwe brief zou komen met daarin één voorstel. En dat je tegen dat voorstel in beroep kan als je er niet mee eens bent? Het zou allemaal zoveel schelen.

Ik klik me door nog wat schermen heen, en ineens ben ik klaar. Ik teken digitaal en dat was m weer. Vertwijfeld klap ik de laptop dicht. We wachten de voglende stroom blauwe brieven weer netjes af.

Op Medium schreef ik een relatief lange blogpost over een nieuwe computer die ik in elkaar heb gezet om op kantoor op te werken.

Nu ontving ik daar vrij veel reacties op. Klaarblijkelijk zijn er genoeg mensen die zich nog wel identificeren met het assembleren van allerlei hardware. Zelf heb ik daar vanuit m’n jeugd warme herinneringen aan. HCC-dagen, de opkomst van 3DFX, CD branders etc. etc. Beetje knutselen in een tijd (jaren 90) dat dit allemaal nog super niche was. Als mensen eenmaal doorhadden dat je iets van computers wist zat je verjaardagen lang allerlei oude meuk van vrienden en familie op te lossen.

Die computer-hardware tic komt dan toch even op zodra je zo’n artikel gaat schrijven. Het gaat weer over sockets, lange typenummers, en hardware die al- dan niet goed past, of betere prestaties levert tegen hetzelfde geld.

Alle computer hardware die ik ooit heb gehad kan ik nog ongeveer uit m’n hoofd opdreunen. Van de Atari tijd tot de Pentium 4 2.6 Ghz, de laatste desktop die ik kocht, zelf in elkaar zette en gebruikte toen ik naar m’n studentenkamer verhuisde. Veel later kocht ik een laptop, toen specs ineens niet meer heel belangrijk waren. Dat is het nu ook niet meer: eigenlijk alle hardware die nu verkocht wordt is meer dan capabel om simpele klusjes te doen: beetje internetten, beetje skypen. Dat soort dingen. Sterker nog: daar hoef je niet eens voor achter de computer te zitten want dat kan in veel gevallen zelfs beter op je smartphone.

Zo’n artikel over ouderwetse computerhardware spreekt dan misschien nog wel wat meer tot de verbeelding, omdat het niet alleen een leuk knutselproject is, maar ook een trip down memory lane.

Bij vliegmaatschappij United werd iemand onvrijwillig geslagen en deels bewusteloos door het gangpad gesleept omdat United geen vrijwilligers kon vinden die het vliegtuig wilden verlaten. Algemene ophef.

De daaropvolgende mea culpa van de topman van United was niet zo best: hij zou in vervolg bekijken hoe hij mensen met minder geweld uit z’n vliegtuigen zou kunnen verwijderen.

Naderhand bleek dat United alle passasiers weer uit het toestel had gezet om het vliegtuig weer te fatsoeneren. Van een fight-club kelder naar een fatsoenlijk vliegtuig. Drie uur vertraging.

Op Medium las ik een lange post van iemand die beschreef dat dit corporate gedrag typisch was voor de winst-maximalisatie waar veel grote Amerikaanse bedrijven mee bezig zijn. Er ontstaat een tweedeling tussen de has– en have-nots. Als je in de eerste klasse had gezeten, een premium member was of alleszins een ‘goede’ passasier dan had je geen kans op excessief geweld. Maar nu je daar schaamteloos in je kleine economy seat zit ben je het doelwit van willekeur. Met als gevolg dat je domweg uit je vliegtuigstoel wordt gesleept, je dikke buik zichtbaar op social media. Verontwaardiging alom. Die tweedeling zorgt er voor dat een selecte groep de ‘premium’ service krijgt, en de rest maar moet afwachten wat er voor hem/haar te wachten staat.

Eigenlijk is dat natuurlijk al een trend die 30 jaar aan de gang is in de luchtvaart. Zoek voor de grap maar eens hoe mensen er in de jaren ’70 bij zaten in het vliegtuig. De plek die toen door 1 persoon werd ingenomen is nu gereserveerd voor 3 personen. Je zit nog net niet bij elkaar op schoot, maar als dit mogelijk was geweest waren er vast luchtvaartmaatschappijen die dat hadden gedaan. Die winstmaximalisatie onder druk van concurrentie en wat dan niet meer zorgt er voor dat we als consument uiteindelijk de grote verliezers zijn. En ook als werknemers. De gig economie zoals UBER zorgt er voor dat mensen lange dagen en uren moeten werken voor relatief weinig geld. Nog meer voorbeelden van de haves– en have-nots. De mensen die het zich kunnen veroorloven om overal met UBER heen te rijden kan dat uiteindelijk allemaal waarschijnlijk niet zoveel schelen.

De vraag is hoe lang we excessen en bedrijven als dit hun gang laten gaan. En hoe lang het duurt voordat mensen écht hun account opzeggen of niet meer vliegen met bedrijven wiens waarden ze niet meer delen. Pas dan wordt de wereld weer een stukje leuker.

Het eerste spel dat ik achter de console uitspeelde was Red Dead Redemption: een game over een cowboy die z’n familie probeert terug te vinden die door de CIA is verborgen. Kinderachtig als de CIA is moet de hoofdrolspeler, John Marshton allerlei opdrachten doen om z’n familie terug te zien.

De makers van de GTA serie stopten voor deze game een enorme speelwereld, prachtige graphics, een goed verhaal en een lekkere gameplay in één game. Met als gevolg dat je uren aan de game kon besteden, zonder ook maar een centimeter verder te komen in het verhaal. Je kon willekeurige voorbijgangers van hun paard schieten, je kon paarden tam maken, je kon jagen en je kon zelfs producten verhandelen tussen de verschillende outposts. Nadat ik er achter kwam hoe tijdrovend die allemaal was verlegde ik mijn focus naar de storyline. Alleen al om die uit te spelen zat ik tientallen uren achter de xbox. Als je geen kind hebt kan dat.

Na het opstarten van The Witcher 3, over welke goede verhalen & recencies zijn verschenen bedacht ik me na een uurtje dat ik in een spelwereld was beland die niet alleen nóg groter was, maar ook nóg omvangrijker qua verhaal. Nog niet eens alle ‘extensions’ aangezet is dit een spel waar je geen uren, maar wéken op stuk kunt slaan. Het verhaal zal ik je omwille van dit blog even besparen, maar in de kern is The Witcher zo uitgebreid dat je er maanden (!) zoet mee kunt zijn.

Zoveel tijd heb ik alleen niet. Althans, niet voor een game. Mafia 3 was de laatste game met een story-mode die ik helemaal heb uitgespeeld, nog helemaal niet zo lang geleden. Ik speelde m uit vanwege de nieuwsgierigheid, maar vooral ook vanwege het feit dat ik merkte dat dit überhaupt mogelijk was in de hoeveelheid tijd (paar uur per week) die ik beschikbaar had. In één van de laatste scenes van Maffia schiet je de eindbaas dood, en beslis je wie er de nieuwe gang-leider wordt. Je hebt een aantal opties om het verhaal te be-eindigen, maar nadat ik dat ook deed heb ik het spel niet meer aangeraakt.

De eindcredits over het scherm zien rollen is als casual gamer gewoon een genoegen, vooral na een leuke game. Red Dead Redemption, GTA 5 en zelfs Maffia 3 heb ik zo met enorm veel plezier uitgespeeld. Of dit ooit gaat lukken voor The Witcher vraag ik me af. Misschien is dat wel de reden dat ik de game vroegtijdig wegleg, en gewoon lekker doorspeel aan games die ik eventjes opstart, een potje doe en de console weer uit kan zetten.