Categorie: algemeen

Met de demonstraties in Charlottesville werd Twitter er niet bepaald leuker op. De VS trouwens ook niet. Een groep extreem rechts tuig demonstreerde met veel machtsvertoon in de straten van Charlottesville, daarbij confronterend met de anti-demonstratie. Toen er ook nog een auto op de ant-demonstranten inreed was het leed helemaal geschied.

Trump nam niet echt afstand van die extreem-rechtse groepering: hij veroordeelde het geweld ‘van beide kanten’. Dat viel ook niet goed. Wellicht in een halfslachtige poging om zijn eigen achterban niet teveel te veroordelen, of domweg uit onwetendheid wat zo’n uitspraak teweeg zou brengen. Ondertussen heeft Trump alle records in negatief opzicht verbroken: nog nooit was een Amerikaanse president zo snel zo impopulair. En gezien het verleden is dat toch een uitstekende prestatie.

Het shockeerde me ook dat er in Amerika klaarblijkelijk grote groepen extreem rechts zijn, die rondlopen met Nazi-vlaggen en quotes van Adolf Hitler op t-shirts. Dat is nog wel een heel tandje erger dan we hier in Nederland of Europa hebben. Ik weet niet zo goed of er een hele ‘beweging’ op gang is, maar het simpele feit dat deze groeperingen zichzelf ook beveiligen en als een soort militaire parade door de straten marcheert is toch schrikbarend en doet toch het ergste vermoeden. Zeker als de president niet hardhandig optreedt.

Dan nog even terug naar Twitter: daar worden dit soort incidenten ook niet echt op een vriendelijke toon uitgevochten. Echter: wat er op Twitter gebeurt kan eigenlijk niemand iets schelen, behalve de mensen die op Twitter zitten, middenin dat debat. Toch vraag ik me af of het allemaal zo verstandig is om tijdens dit soort demonstraties parallellen te gaan trekken naar de PVV of FvD. Vergeleken met nazi-vlaggen zijn dit toch nog hele beschaafde partijen. Ik geloof er oprecht niet in dat we dit snel in Nederland zullen zien.

Toegegeven, ik heb nog nooit ook maar 1 seconde van Game of Thrones gezien. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Vorig jaar was ik bij eDay, een conferentie over technologie en marketing en daar was één van de producers van de special effects te gast. Deze liet zien wat er voor nodig is om enkele secondes van de show digitaal te animeren. In het kort: heel erg veel: er werkt een enorm team aan kleine details die de wereld waarin de show plaatsvindt zo realistisch maken.

En toch heb ik er nog nooit iets van gezien.

Mijn voorzichtige conclusie is dat er domweg series zijn waar je niet aan begint. Omdat het niet je genre is, of omdat het je vanaf het eerste moment niet echt grijpt. Donkere scenes met daarin veel dialogen met mensen die rare oren hebben. Af en toe vliegt er een draak voorbij. Onbegrijpelijke dialogen, althans: voor de buitenstaander. En dan de tijd-commitment: er zijn inmiddels al zó veel seizoenen: ik durf bijna niet meer te beginnen. Nog los van alle gruwelijkheden die erin voorkomen.

Ergens halverwege december vorig jaar besloot ik toch eens een nieuwjaarsdoel te creëren: het schrijven van minimaal 100 stukjes in een jaar.

Nu zijn we iets over de helft van het jaar, en is dit stukje 50. Wat heb ik tot nu toe geleerd?

Schrijven is lastig!

Ooit had ik het idee dat ik veel beter, sneller en puntiger kon schrijven. Als ik nu stukjes van mezelf teruglees vind ik het vaak wollig en niet heel aansprekend. Ik merk echter wel dat er enige verbetering in zit, en er zijn zelfs wel stukjes waar ik complimenten voor heb gekregen (van jullie! Dank!)

Onderwerpen bedenken is lastig!

De reden dat de productie tot nu toe enigzins achter loopt is voornamelijk inspiratie. Het is nog best ingewikkeld om te bedenken waarover je wilt schrijven. Eigenlijk interesseert alles mij wel, maar mijn doel is toch om minimaal 200 min of meer originele woorden te vinden bij een onderwerp.

Wie schrijft, die blijft

Het is moeilijk clichees te vermijden, maar ik vind het zelf best leuk om stukjes terug te lezen, bijvoorbeeld over m’n voorspelling dat we snel een kabinet zouden hebben (1 april)

Het is misschien nog wel tijd voor wat meer persoonlijke bespiegelingen, of nog wat kortere stukjes. Daarbij is het misschien wel een idee om ook eens wat stukjes op Twitter te delen zodat ze uiteindelijk een groter bereik krijgen. Dat wordt de focus voor het tweede deel van de 100-delige serie.

Wildlands is het nieuwe dierenpark in Emmen. Volgens de directie is Wildlands niet zomaar een dierentuin, maar is het een hypermoderne dierentuin. In goed Nederlands: een ‘experience’.

Een paar maanden geleden kochten wij maar direct een abonnement omdat je met 3 bezoeken per jaar al goedkoper bent dan de normale toegangsprijs die toch best ambitieus (29 – 30 euro) is.

Het park is opgedeeld in een Savanne, een Nordica en een grote binnenruimte de Jungola. Helaas loop je nooit echt een perfect rondje omdat je altijd weer terugkeert naar een plek die je op de heenweg hebt gezien. Bijvoorbeeld de Savanne route eindigt bij de Nijlpaarden. Deze zie je dus twee keer, net als de kinderboerderij en de stokstaartjes.

Afgelopen zondag waren we er voor de derde keer en bedacht ik me dat het park in de huidige vorm best wat kansen laat liggen. Hier de drie opvallendste.

Dieren

Experience of niet, uiteindelijk gaat het er in een dierentuin om of je dieren ziet. En die zie je gek genoeg vaak niet. De dieren hebben grote verblijven, en kunnen min of meer uit zicht van de bezoekers blijven. Dat zorgt er – zeker op de Savanne – voor dat je regelmatig uitkijkt op grote stukken lege ruimte. De tijgers, maar bijvoorbeeld ook de IJsberen blijven op die manier op grote afstand. Ik snap wel dat dat fijn is voor die dieren, maar voor de bezoekers is het toch wat minder leuk als je op 200 meter afstand een tijger in de schaduw kunt liggen. De vorige dierentuin in Emmen had veel mogelijkheden om dieren van echt dichtbij te zien, en hoewel dit natuurlijk volstrekt onnatuurlijk is was het voor de bezoekers wel leuker.

Eten

Ik vind Wildlands enorm achterlopen op het gebied van gezond eten en drinken. Overal kan ik slush puppies kopen, of Coca Cola, maar nergens vind ik gezonde broodjes. Voor zo’n modern park mag er best (veel!) meer gezond aanbod bij, vooral omdat het grootste deel van je bezoekers kinderen zijn. Sterker nog: ik vind het een schande dat je als park niet wat meer verantwoordelijkheid op je neemt om tot een gezond aanbod te komen. Achterin de Savanne bevindt zich zelfs een soort vermomde McDonalds.

Route

Doordat de routes in lussen lopen kom je vroeg of laat weer terug op een plek die je al hebt gezien. In de Savanne kom je bijvoorbeeld na je rondje weer terug bij de Nijlpaarden, die je daarom dus twee keer ziet. Dit is een truc om het park wellicht wat groter te doen lijken, maar is in de praktijk een beetje onnozel, zeker omdat er toch al niet zoveel te zien is.

De attracties

In het park zijn drie attracties: in Nordica is dit een film, op de Savanne is dit een jeep-tocht en in het overdekte deel een boottocht. Helaas is hier sinds kort een minimumlengte aan verbonden: namelijk 90 centimeter. Dit houdt in dat onze zoon van bijna twee niet in deze attracties mag. Dat vind ik erg sneu, want ik geloof niet dat ie reëel gevaar loopt wanneer we hem goed vasthouden. Daarbij was dit klaarblijkelijk nog geen probleem toen we de eerste keer in het park waren, want toen hebben we nog wel de boottocht met m kunnen doen. Als je dan toch dit soort regels instelt: handhaaf ze dan ook consequent.

Kortom: er is nog best wat te doen voor Wildlands, en dat is natuurlijk ook nier zo raar voor een park dat net open is. Hopelijk kan het park de komende jaren ook het momentum vasthouden, want de kans op herhaalbezoek lijkt me – afgezien van de abonnementshouders – niet zo groot.

Ik heb lange tijd een Bitcoin wallet gehad, met daarin – toen ik het kocht – ongeveer €100,- Die €100,- werd in een paar maanden €250, en soms zelfs meer. Ineens was het €350,- en een dag later weer €250,-. Nu heb ik alles verkocht voor ongeveer dat bedrag.

Tuurlijk mis ik wellicht een investeringskans als Bitcoins ooit meer dan €3000,- waard zijn, maar op die tulpenmanie hoef ik niet meer te wachten.

Bitcoin is een virtuele munt, gebouwd op de blockchain. Ik zal niet te lang doorgaan over de blockchain, maar zie het als een enorme berg cijfers en nummers achter elkaar. Computers berekenen hoe ze de blockchain kunnen verlengen met ‘blocks’. Het uitrekenen van 1 block vereist een enorme rekenkracht: een gemiddelde computer kan hier maanden achtereen mee bezig zijn. Omdat een block dus ook Bitcoin oplevert kan dit luceratieve business zijn. Met als gevolg dat er duizenden computers een virtuele munt ‘uitrekenen’. Dag en nacht. Het uitrekenen van die munt wordt per nieuwe munt steeds lastiger, en kost dus nog meer rekenkracht.

Ik denk niet dat we blockchain moeten gebruiken als technologie die zoveel kunstmatige resources kost. Deze computers verbruiken stroom, staan in gekoelde ruimtes en dragen voor een deel bij aan de opwarming van de aarde. Blockchain is geen duurzame technologie: het duwt de footprint van de aarde naar ongezonde grenzen. Daar hoef ik niet (meer) aan mee te werken: Bitcoin zal – net als de ongeveer andere 30 virtuele munten – als een nachtkaars mét grote knal – zijn einde vinden en worden vervangen door een duurzaam initiatief. Dan doe ik weer mee.

Mijn eerste kennismaking met de Tour de France was via een klein radiootje dat m’n vader altijd meenam naar de camping. Rond half 5 smiddags deed ie dat ding aan, en bewoog met de antenne. We hoorden opgewonden stemmen en dat kenmerkende tussenmuziekje dat – lees ik nu – de finishtune heet. Radio is een geweldig medium voor de tour want niets klinkt meer heorisch dan de finish van een bergetappe of zelfs een simpele vlakke etappe.

Er waren de laatste jaren edities dat ik best uitkeek naar de Tour bijvoorbeeld omdat er serieuze kanshebbers waren, of omdat het gewoon heel spannend kon worden. Afgelopen zaterdag begon de tour echter zomaar. Ik wist ook heus wel dat het juli was geworden maar dat er ineens renners een kletsnat podium afreden om te gaan starten met de Tour leek me, tja wat eigenlijk? Misschien wel iets te snel: door het Giro succes van Dumoulin leek de Tour eigenlijk al achter de rug. Het leek ineens een beetje potsierlijk om dan ook nog wekenlang naar de Tour te gaan kijken. Zeker de eerste week, die volledig vlak is en waarvan echt niemand het in z’n hoofd haalt om 3 uur lang te luisteren naar Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot die praten over de wijnboerderijen, en kastelen onderweg. Onderweg zijn er wat luchtfoto’s van graanvelden, of van boeren die een fiets uit het gras hebben gemaaid. Op een aantal kilometer van de finish worden de vluchters ingelopen, en komt er een massasprint. Dat wordt een paar keer Kittel, een keertje Sagan en wellicht nog een keer Cavendish. Nederlandse sprinters komen weer niet aan te pas tussen zoveel sprintgeweld.

De Tour is – zeker in de eerste week – altijd het meest voorspelbare sportevenement dat er bestaat. Maar het is er wel ieder jaar, al sinds mijn vader dat radiootje aan zet. En misschien daarom blijf je ook volgen. Omdat het toch een onderdeel is van juli.

Gisteren in het nieuws: Serviceflat sleept bewoners voor de rechter vanwege het niet afnemen van maaltijden. Verbazing en verontwaardiging op de socials alom. Hoe komt een advocatenkantoor op het leggen van een dwangsom van 500,- per bestelde maaltijd. En hoe bedenkt de directeur van de flat dat het een goed idee is om bewoners dan maar voor de rechter te dagen? En daarbij: ookal plegen de bewoners contractbreuk door geen maaltijd af te nemen: over welk bedrag gaat het dan? Volgens het artikel hebben we het hier over 21 bewoners die iets anders willen eten. Volgens de directie kan het ‘anders niet meer uit’. Tja, wiens probleem is dat dan? Van de bewoners? Als de cateraar niet goed genoeg is dan is het toch gewoon de schuld van de cateraar?

Al snel klonk de roep dat de minister maar naar Groningen moest rijden om te bemiddelen. Dat is natuurlijk volstrekt van de gekke. Een directeur die zich gaat opwinden over 21 bewoners die liever iets anders eten, of Thuisbezorgd laten komen moet eens nadenken over zijn prioriteiten. En moet bedenken dat het gerechtelijk oplossen van zo’n zaak niet de oplossing is. Net als dwangsommen. Dit is trouwens niet zomaar een komkommer-nieuwtje, dit conflict sleept zich nu al twee maanden voort. In die twee maanden had directeur Berend Lugies alle gelegenheid om een uurtje met de bewoners te overleggen over het al-dan-niet vinden van een nieuwe cateraar. Die mensen hebben toch tijd zat? Waarom al die moeite in een gerechtelijke procedure die je zoveel imagoschade bezorgd? Denk je echt dat je ooit symphatiek wordt gevonden door mensen van 88 naar de rechtbank te slepen? Vragen, vragen vragen.

Om toch een beetje onderdeel te worden van de deeleconomie leek het ons wel eens leuk om onze auto te verhuren via Snappcar.

Na je auto online te hebben gezet en een bedrag te hebben gekozen melden zich redelijk snel de eerste huurders aan. Precies op dagen dat we zelf weggingen.

Sowieso ga je naar huurverzoeken meteen wat beter nadenken over het verhuren van je auto: vindt je het überhaupt een fijn idee dat een volslagen onbekend iemand in je auto plaatsneemt en er honderden kilometers mee rijdt.

Na het afwijzen van de eerste twee verzoeken was ik mentaal ook opgeladen om het in ieder geval een keertje te proberen. In accepteerde een huurverzoek van een vriendelijk uitziende jongen die op- en neer naar Apeldoorn wou en een auto zocht omdat zijn eigen bij de garage stond. Prima.

Precies op tijd stond ie voor de deur, en na inchecken kon ie vertrekken. Dat voelde toch minder raar dan ik dacht. In de avond stond ie netjes weer op de stoep: de auto nog heel, en weer volgetankt. Dat viel mee. Het bedrag dat ik uiteindelijk op m’n rekening kreeg viel ook niet tegen, meer dan 50,-

Na ook de tweede huurder te hebben gehad twijfel ik enigszins: tuurlijk kun je met een paar keer huren de vaste lasten wel terugverdienen en is het eigenlijk een no-brainer om je auto niet te hebben wanneer je m toch niet gebruikt, of van plan bent dat te doen. Maar ja: wat als er wél iets gebeurt? Dan zit je ineens met de gebakken peren. En de kilometers vliegen er ook aan: de auto heeft al meer dan 750 huurkilometers gedaan. Daar doen wij gemiddeld zelf meer dan 2 maanden over.

Een oud spelletje dat je vroeger in de klas deed was een doorfluisterspel. In de kring zei één iemand een zinnetje, en dit zinnetje werd per kind doorgefluisterd. Aan het einde van de rit ontstond er dan een geheel nieuw zinnetje. Sommige kinderen verstonden het niet goed, en andere voegden er uit fantasie nieuwe elementen aan toe.

De man die vrijdagavond met z’n auto over het Amsterdamse stationsplein reedt en daarbij meerdere gewonden veroorzaakte werd ongewild op social media onderwerp van dit spelletje. ‘Aanslag’, ‘radicaal’ of ’terrorist’ waren woorden die al snel in tweets voorbij kwamen, en niet als vraag maar als bloedserieuze opmerking. De man was al eerder ‘aangehouden door de politie’, en er was een ‘achtervolging’. Later bleek dat de man diabeet was en wellicht een hypo had. Maar dat was volgens Twitter dan weer de schuld van de Ramadan. Leon de Winter vond dat hij dan bewust risico had genomen:

leondewinter Heeft hij gevast? Diabeticus die dat doet en auto bestuurt, neemt bewust risico dat hij onwel wordt en mensen ernstig letsel toebrengt. 11 jun. 2017 19:34

waarom wederom een enorme stroom aan wilde geruchten – gepresenteerd als feiten – ontstond.

Klaarblijkelijk is de hoeveelheid hoaxers op dit soort berichten tegenwoordig zo groot dat een willekeurig ongeluk kan uitgroeien tot een doelbewuste actie van een geradicaliseerde diabeet tijdens vastentijd. Ik weet nog wel dat we in zo’n kring op de basisschool altijd erg moesten lachen om het eindresultaat: het was vaak zo grappig hoe zo’n zinnetje wijzigde dat het laatste kindje, die ene die de zin moest uitspreken er altijd een beetje een rood hoofd bij kreeg.

Misschien moeten we Twitter ook maar een beetje zo gaan behandelen. Twitter is het beste nieuwsmedium op 30 seconden na de ramp, en het slechtste in de daaropvolgende dagen.

Ik blader wat door papieren. Ik doe eens wat proefberekeningen. Ik scroll eens door de app heen. Een heleboel van deze cijfers zeggen mij opvallend weinig. Ik antwoord een paar keer ‘nee’. Een paar keer ‘ja’. Nog een paar keer ‘nee’. Ik vink weinig aan: ik heb niet in het leger gezeten, en bezit geen culturele investeringen (?). Ik heb geen erfpachtcanon (?) en ik heb geen andere kinderen dan die ene.

Juist, het aangifteseizoen loopt op z’n einde, en ik ploeter me een weg door de aangifte van m’n vriendin, die gewoon eerlijk toegeeft dat ze het ook niet weet. Het enige dat zij weet is haar DigiD. Toch? Of was het nou met een uitroepteken? Nee. Ook dat niet.

De Belastingdienst heeft de afgelopen jaren wel stappen gemaakt: salarisinformatie en hypotheekinfo staat al netjes vooringevuld, maar wil je deze controleren heb je alsnog wel je jaaropgave nodig, een papiertje dat ergens rondslingerd op een eindeloze stapel aan ‘wat-doe-ik-hier-precies-mee-papieren’.

Als de Belastingdienst klaarblijkelijk zoveel informatie over mij en ons huis heeft, waarom weten ze dan niet hoeveel kinderen er zijn, en of er iets gedaan moet worden met een erfpachtcanon. Ze weten toch ook wel dat ik geen dienstmilitair ben? Al die vinkjes, ja- nee vragen en informatie die ze van me willen: was het niet veel handiger als de Belastingdienst de zaken zou afhandelen met, ja, met wie eigenlijk? Met zichzelf? Dat er een blauwe brief zou komen met daarin één voorstel. En dat je tegen dat voorstel in beroep kan als je er niet mee eens bent? Het zou allemaal zoveel schelen.

Ik klik me door nog wat schermen heen, en ineens ben ik klaar. Ik teken digitaal en dat was m weer. Vertwijfeld klap ik de laptop dicht. We wachten de voglende stroom blauwe brieven weer netjes af.