Categorie: algemeen

Online (media) uitgevers staan al bijna 10 jaar onder druk: het verdienmodel voor online content zoals nieuws is stuk. Het werkt ongeveer zo:

Merken als NU.nl verdienen geld door advertenties te tonen. Deze advertenties leveren geld op per 1.000 vertoonde reclames. De gemiddelde prijs voor 1.000 vertoningen is de afgelopen jaren subsequent omlaag gegaan tot ongeveer €2,- effectief. Dit betekent dat uitgevers meerdere bannerposities op een pagina plaatsen, en soms ook kiezen voor grote- of unieke formaten: deze leveren meer geld op maar zijn irritanter voor de consument. Toch is de hoeveelheid geld die verdiend wordt aan deze banners vooral voor middelgrote uitgevers lang niet genoeg om de kosten van een heel redactie- en beeldteam te bekostigen. Laat staan betekenisvolle (onderzoeks) journalistiek. Daarom zijn veel kranten achter een betaalmuur verdwenen en hebben het model van de banners min of meer losgelaten.

Gisteren was er ineens echter een interessant stuk op Tweakers: over de opkomst van stiekeme crypto-miners. Deze crypto-miners worden op webpagina’s verstopt en zetten jouw computer aan het werk om virtuele munten te ‘minen’. Naarmate je een krachtigere computer hebt gaat dit sneller. Kortom: jij leest een artikel, en op de achtergrond wordt je computer aan het werk gezet om te schatgraven naar digitale munten. De beruchte Pirate Bay heeft hier mee ge-experimenteerd als vervanger voor banners, en daaruit bleek eigenlijk dat dit best een aardig model kan zijn. Mits je dus virtuele munten zoekt die nog niet al te veel competitie hebben, want de waardevolle Bitcoins (€7.400 per stuk) hebben inmiddels teveel concurrentie gekregen.

Nu kun je die crypto-mining situatie zien als een stiekeme manier om geld te verdienen aan jouw computer-power, en dat is het natuurlijk ook. Maar persoonsgegevens verkopen om reclame te laten zien is dat ook. Ik zou het denk ik nog niet eens zo bezwaarlijk vinden wanneer websites dit zouden doen, zolang ze dit duidelijk aangeven, en mijn computer niet onnodig langzaam maken. Maar normale computers zijn in ‘normaal’ gebruik nauwelijks meer dan 10% in ‘gebruik’ dus je zou dit normaal gesproken helemaal niet moeten merken. Bovendien kunnen websites een grens instellen aan de hoeveelheid capaciteit die de schatgraver maximaal mag vragen van je systeem. Dat lijkt me niet veel meer dan eerlijk.

Dit systeem kun je overigens ook inzetten om bijvoorbeeld grootschalig rekenwerk te doen voor bijvoorbeeld kankeronderzoek waar veel processorkracht nodig is om DNA berekeningen te doen. Dan sla je eigenlijk twee vliegen in één klap: je helpt aan een duurzaam business model én doet iets goeds voor de wereld.

Het was gisteravond weer een interessante race: Max klom van de zeventiende plek in no-time op naar plek 4, en had daar in de laatste rondes kans om Kimi Raikkonen in te halen. Dat lukte op het allerlaatste moment, in een bocht waarin dat eigenlijk helemaal niet kon.

Niet officieel kon ook, want direct na de race ontving hij voor die actie 5 seconde straf: genoeg om hem van het podium te halen.

Nu zou het allemaal best kunnen dat de regels dicteren dat coureurs op de baan moeten blijven. Dat deed Max bij de inhaalactie beslist niet: alle 4 de wielen waren naast de baan.

Maar er waren gedurende het hele weekend continue coureurs die naast de baan hun plek verdedigden of tijdens de kwalificatie zelfstandig van de baan reden. Dat krijg je natuurlijk ook snel ope en circuit als Austin, met z’n weide uitloopstroken.

De Fia en de baancommissarissen stonden in ieder geval voor gek, want iedereen was woedend. Dit is al de derde keer dat er gedoe is over Max en zijn rijstijl. Eerst ging het over ‘moving under braking’, een verdedigingsstrategie waarbij Max z’n auto (volgens het Ferrari duo) al remmend vóór de auto achter zich zou parkeren. Dat was gevaarlijk en mocht in vervolg niet meer. Vervolgens werd Max in Mexico van het podium gehaald, vermoedelijk door dezelfde persoon.

Dit seizoen kenmerkt zich al een aantal keer door vreemde situaties: Max die een drive-through krijgt voor z’n tik op Ricciardo, terwijl Bottas dit ongestraft in zowel Barcelona als Baku doet.

Het is natuurlijk nogal wat als een jonkie een aantal keer de regels van de sport volkomen opnieuw definieert. Niet als een brave matroos in een optocht van 20 wagens wil rijden en zich desnoods met ellebogen naar voren duwt.

Als de FIA niet leert leven met dat gegeven dan komt er een moment dat mensen de sport echt een rug toekeren. Dan kun je wel praten over stratencircuits in Las Vegas of New York: maar dan moet er ook wel écht geraced kunnen worden. Het liefst door coureurs. En niet als parade. Of als jurysport. Want van de situatie zoals die gisteren ontstond in Austin snapt helemaal niemand iets.

Op Twitter werd ik onderdeel van een korte conversatie over het (al dan niet) hebben van een profiel op netwerksite LinkedIN. Het zette me aan het denken hoe ik social media gebruik, en welke keuzes ik daar in heb gemaakt. Hier alles op een rij:

1. Twitter

Ik denk dat ik per dag het meeste kijk op Twitter voor nieuws, achtergrond, discussie en kleine ruzietjes en schandalen. Heerlijk om je even twee seconde te verbazen over virale onzin. Zakelijk is het handig om wat artikelen te bookmarken om later te lezen en eventueel in presentaties e.d te gebruiken. Mijn account zit niet achter een slotje, en ik volg redelijk selectief mensen. Ik kijk enigzins uit wat ik zeg en deel ook omdat tweets makkelijk terug te vinden zijn.

2. Instagram

Met de geboorte van m’n zoontje besloot ik dat Instagram een plek wordt om daar ook foto’s van hem te delen. Dit betekende dat mijn account achter een slotje ging, en de ongeveer 40 volgers die ik niet kenden werden ontvolgt. Tot mijn spijt ben ik er sinds kort achter dat niet iedereen elke foto meer ziet en dat dit nu algoritmisch gebeurt.

3. Facebook

Ik heb enigzins een haat- liefde verhouding met het blauwe moederschip. Ik wil er eigenlijk niks posten en ik heb ook de facebook app niet meer op m’n telefoon. Van mijn 324 ‘vrienden’ heb ik er flink wat gemute of in groepjes gezet, zodat er nog enigzins een overzichtelijke feed is. Wel zit ik in wat Facebook groepen, zoals de onvolprezen Max Verstappen fanpage.

4. LinkedIN

Op LinkedIN is sinds kort een ergeniswekkende trend aan de gang om maar met alles en iedereen te connecten. Zo heb je dus accounts die meer dan 15.000 mensen volgen, waarvan ze het grootste deel niet kennen.

Ik ben met 934 mensen ge-connect en zit er over te denken dit aantal met ongeveer 200 tot 300 in te krimpen. De ‘afvallers’ zijn mensen die ik bij nader inzien toch niet ken of die ik in real life zo voorbij zou lopen.

Waarom ont-connecten? Eigenlijk om iets dat me wel eens is voorgekomen: ik krijg een berichtje van een goed zakelijk contact die informatie opvraagt over iemand met wie ik geconnect ben. Bijvoorbeeld omdat deze persoon heeft gesolliciteerd. Ik bekijk het profiel en kom er achter dat ik deze persoon ooit 1x heb gesproken bij een Meetup. Dat is dus niet handig. En daarbij wil ik een sterk zakelijk sociaal netwerk hebben van mensen met wie ik met plezier heb gewerkt. Of desnoods met wie ik met plezier koffie heb gedronken. Mensen van wie ik het prettig vind om blogposts of zakelijke successen van te zien.

5. Blogs & snapchat

Dit blog gebruik ik vooral als kladblok voor al het andere. Op Medium schrijf ik zakelijke blogs. Snapchat heb ik overgeslagen.

Slotsom: door ieder sociaal netwerk een eigen ‘purpose’ te geven heb ik het idee dat er wel een soort sluitend social media gebruik ontstaat. Uiteraard heb ik ook last van verslaving en wens ik ook minder tijd door te brengen op m’n smartphone maar ik denk dat ieder account nu een beetje z’n plek heeft gevonden.

Directrice Beatrice Ruf moest bij haar aantreden bij het Stedelijk maar liefst 20 nevenfuncties melden. Ik vraag me eigenlijk af hoe dat werkt. Dat je toevallig ergens commissaris bent snap ik. Of dat je leiding geeft aan één of andere ideële stichting ook. Of bijvoorbeeld penningmeester bent van de sportclub van je kinderen. Maar dan nog 17 stuks? Hoe heb je daar überhaupt tijd voor? En hoe lukt het om in één van die nevenfuncties ook nog €437.306 euro te verdienen?

Met dit soort statistiek is het niet zo verwonderlijk dat je in opspraak komt. Vooral niet als die nevenfuncties ook nog impact hebben op je werk als museumdirecteur.

Ik woonde ooit een sessie bij in het Stedelijk waar ze als farao werd bewonderd het moment dat ze binnenkwam. Misschien wisten die mensen dat dit haar 21ste baan was, en hielden ze hun adem in uit verwondering van de werkethiek van deze vrouw. Dat vertrouwen is denk ik nu wel weg, behalve bij de raad van commissarissen die er nog steeds een heel ander beeld bij hebben. Tja.

Alweer een aantal jaren geleden stapten we voor energie over naar Qurrent. Dat was goedkoper (paar tientjes per maand) en groener (zelfs het ‘groenste’ van Nederland, wat dat ook precies mag zijn).

De oude leverancier was Nuon, die ons zonder slag of stoot liet overstappen. Geen belletje, geen telefoontje of geen e-mail. Geen nieuwe aanbiedingen en geen ‘blijven loont’. Misschien hadden ze zelf ook door dat ze duurder waren, redeneerde ik toen ik de tarieven bekeek.

Dat bleek echter niet helemaal het geval. Nuon doet – zelfs jaren nadat we zijn overgestapt – er alles aan om ons terug te laten keren. De laatste e-mail die ik vandaag kreeg bevat zelfs €250,- korting en 5% korting op de stroom. Dat zijn nogal bedragen.

Een oude marketingwijsheid leert dat het ongeveer 7x goedkoper is om een klant te behouden dan acquisitie te plegen om mensen klant te laten worden. Ik vind Nuon inmiddels wel een hele opvallende verschijning hierin.

Ik hoorde van een kennis die op een klantenservice van een mobiele provider had gewerkt dat ze mensen die op wilden zeggen áltijd een veel beter aanbod deden: met een beetje geluk kon je zo 30% tot 40% korting krijgen. Haar advies: bel ook naar je provider als je helemaal niet wil opzeggen, want je bespaart een heleboel geld.

Nuon doet dat klaarblijkelijk niet. Zij kiezen voor de lange route: nieuwe klanten teasen met lage tarieven en aantrekkelijke voorwaarden. Tot je als klant weer in slaap bent gesukkeld in je hoge tariefgroep.

Ik was altijd enigzins een 3FM luisteraar. Maar de afgelopen maanden ineens niet meer. Ik heb namelijk iets ontdekt: Radio 1.

Radio 1 is een continue podcast met supergevarieerde onderwerpen. Wanneer je de auto start kan het gaan over het verdwijnen van een vogelsoort in Nederland, of over giftige stoffen die helpen bij zelfdoding. De diversiteit is altijd enorm, en alle makers hebben verstand van zaken, stellen de juiste vragen. Door het format is het ook heel eenvoudig om aan te haken. En je hoort nog eens wat nieuws, of sportevenementen. Geen irritante DJ’s die de hele tijd moeten verwijzen naar YouTube video’s die ik toch niet ga/kan kijken of artiesten die mij eigenlijk niet zo interesseren.

Zeker bij langere autoafstanden is Radio 1 perfect: gewoon lekker luisterbare radio die geen moment vervelend wordt. Ik begrijp niet zo goed dat ik dit nu pas heb ontdekt.

De rel rondom de gesloopte Sushi Mall in Groningen door een stel corpsballen etterde nog even na. Vandaag in het nieuws: er komt geen aangifte van de eigenaar. Die wijt de chaos ook aan het feit dat hij niet genoeg personeel op de been heeft.

Ik heb er een ander theorietje bij.

De groep van Vindicat, bestaande uit een (m/v) of 120 at al 3 jaar in het restaurant. Ieder jaar ging er behoorlijk wat stuk, en waren de WC’s vies. Er was ook een dikke rekening (want de drankjes zijn natuurlijk exclusief) en dat vond de eigenaar het eerste jaar prima. En het tweede ook. Het derde jaar (dit jaar dus) zaten er weer 120 brallende vindicaters (m/v) aan tafel: goed voor de omzet, dacht de Chinese eigenaar: ik stuur de rekening wel weer. Echter: er zaten nu ook andere mensen in het restaurant. Het gedrag van de 120 koorknapen (m/v)  viel nogal op. Daar schreef lokaal roddelblog Sikkom dan een verontwaardigd stukje over, dat vervolgens het landelijk nieuws haalde als zoveelste incident rondom Vindicat. Dat was echter niet de bedoeling van de eigenaar, die gewoon prima omzet zag, en misschien wel een beetje geirriteerd was over het verloop van de avond, maar nu dus alsnog geen aangifte doet.

Dat leden van Vindicat zich misdragen binnen- en dus soms buiten de clubmuren is allang geen nieuws. Toch trok niemand zich dit echt aan, tot er tijdens de ontgroeningen serieuze slachtoffers vielen met lichamelijk letsel; toen werd het ineens een publieke zaak. Nu de eigenaar van de Sushi Mall geen aangifte doet durf ik er vergif op in te nemen dat er eigenlijk niets veranderd. Volgend jaar is alweer gereserveerd.

De sfeer gisteravond bij SMC050 hield het een beetje tussen een informatiebijeenkomst voor een schimmig piramidespel en een seminair over snel rijk worden. SMC050 is normaal gesproken het toneel van interessante en bevlogen sprekers op ht gebied van media, trends en innovatie. Gisteravond was dat niet zoveel anders, behalve dat het om blockchain ging. En als het over blockchain gaat dan gaat het ook over cryptocurrency: een onderwerp waar alle 450 deelnemers interesse in hebben, want €€€.

Over de spreker en de avond kan ik vrij kort zijn: de spreker besprak echt honderden zaken, van blockchain, miners, coders tot ICO’s en toezicht. Helaas raakte ie daarmee eigenlijk de hele zaal kwijt. De experts vonden het wellicht te toegankelijk qua informatie, maar de beginners waren naar drie zinnen afgeraakt. Daar is de stof gewoon te pittig voor, en de snelheid te hoog.

Ik denk dat veel mensen de zaal hebben verlaten in een staat van verwarring: het werd niet helemaal duidelijk wat we precies uit de (lange) avond moesten halen: zoveel informatie die we niet helemaal begrepen. Dat was ook niet zo heel erg, want bij de borrel kwamen de smakelijke anekdotes wel weer.

Tien jaar geleden werd er in mijn studentenhuis verwoed gepokerd. Tegen elkaar op de gang, maar ook online. Iedereen keek de World series of Poker met Doyle Brunson en Phil Ivey. En iedereen kende wel iemand die scheen binnen te lopen met pokeren. Tonnen werden er verdiend, als je de verhalen mocht geloven.

De werkelijkheid was dat we allemaal met kleine studentenbudgetjes speelden, tientjeswerk. Je won eens een paar honderd euro. En je verloor dat net zo snel. Die verhalen waren trouwens ook nogal overdreven. Het waren altijd die jongens die net waren gestopt met hun studie en niet meer wisten wat ze moesten doen. Zij speelden op 8 tafels tegelijkertijd, tight. Ze wonnen eens €10.000 euro. Maar over verlies hoorde je ze nooit.

Uiteindelijk verdween de hype, en daarmee de verhalen. Als je nu op een feestje staat gaat het over hele andere dingen dan AA en AK showdowns. Het gaat nu over Cryptocurrency’s. Over Frank die Bitcoin kocht toen ze nog maar €20,- waren. Of over Joeri die als eerste in Ethereum zat. Iemand meldt zich die voor de zekerheid álle cryptocurrencies heeft gekocht. Hij somt ze op: Bitcoin, Ethereum, Lightcoin, Dash, NEM, Hshare, Ark [..] enz. enz. De meningen lopen uiteen tussen ‘over 5 jaar staat de Bitcoin op €40.000,- tot ‘het is allemaal tulpenbol’. Je hoort niemand die op het verkeerde moment is ingestapt. Het is net alsof ICO’s alleen maar winnaars kent. Net als poker toen. Ik suggereer voorzichtig dat het ook leuk kan zijn in echte bedrijven te speculeren. Zoals met Bux. Die suggestie wordt weggelachen: ‘joh, daarmee haal je toch nooit rendement’. Ik kijk even in m’n app: +27% dit jaar. Toch lekker. Benieuwd waar iedereen het volgend jaar weer over heeft.

Deze column verscheen ook in Bux

Apple is by far het rijkste bedrijf ter wereld. De iPhones, iPads en macbooks vliegen over de spreekwoordelijke toonbanken. In het Apple ecosysteem zit ook de Appstore: de markt waarin alle apps gekocht kunnen worden. Ook daar verdient Apple natuurlijk flink aan.

Apple beschermt z’n eigen ecosysteem behoorlijk. Dit heeft als voordeel dat virussen niet op de telefoons en tablets terecht komen. Maar als nadeel dat Apple ook wel veel van die services opdringt. Wanneer je een update van de software doet wordt je achtereenvolgens gevraagd om:

1. Een vingerprint of een code in te voeren voor de iPad (nee bedankt)
2. Te connecten met iCloud (nee bedankt, ik gebruik geen iCloud)
3. Siri te activeren (nee bedankt, moet eerst beter worden uitgewerkt)
4. Gebruikersgegevens te verzamelen voor foutoplossing (nee, privacy eerst)

Al die hijgerigheid om deze diensten aan de iPad vast te knopen staan wat goedkoop. Die services moeten zichzelf verkopen, zoals Google Photos zichzelf verkoopt met ongelimiteerde opslag van foto’s.  Dan zit je wel aan het Google universum vast, maar niet aan hardware: Google levert allerlei diensten namelijk voor alle apparaten denkbaar.