Auteur: Blauw

74 – Nuon blijven loont

Alweer een aantal jaren geleden stapten we voor energie over naar Qurrent. Dat was goedkoper (paar tientjes per maand) en groener (zelfs het ‘groenste’ van Nederland, wat dat ook precies mag zijn).

De oude leverancier was Nuon, die ons zonder slag of stoot liet overstappen. Geen belletje, geen telefoontje of geen e-mail. Geen nieuwe aanbiedingen en geen ‘blijven loont’. Misschien hadden ze zelf ook door dat ze duurder waren, redeneerde ik toen ik de tarieven bekeek.

Dat bleek echter niet helemaal het geval. Nuon doet – zelfs jaren nadat we zijn overgestapt – er alles aan om ons terug te laten keren. De laatste e-mail die ik vandaag kreeg bevat zelfs €250,- korting en 5% korting op de stroom. Dat zijn nogal bedragen.

Een oude marketingwijsheid leert dat het ongeveer 7x goedkoper is om een klant te behouden dan acquisitie te plegen om mensen klant te laten worden. Ik vind Nuon inmiddels wel een hele opvallende verschijning hierin.

Ik hoorde van een kennis die op een klantenservice van een mobiele provider had gewerkt dat ze mensen die op wilden zeggen áltijd een veel beter aanbod deden: met een beetje geluk kon je zo 30% tot 40% korting krijgen. Haar advies: bel ook naar je provider als je helemaal niet wil opzeggen, want je bespaart een heleboel geld.

Nuon doet dat klaarblijkelijk niet. Zij kiezen voor de lange route: nieuwe klanten teasen met lage tarieven en aantrekkelijke voorwaarden. Tot je als klant weer in slaap bent gesukkeld in je hoge tariefgroep.

73 – Sepang

Het kwam allemaal mooi samen: een weekje weg, broertje opzoeken en dan ook nog de Formule 1 race meepakken. Zo zaten we zaterdagmiddag op  de tribune in Sepang: het circuit dat dit jaar voor het laatst op de kalender staat.

Zaterdag waren er al opvallend veel liefhebbers en Nederlanders, en daar zagen we hoe Max de derde startplek pakte. Netjes. Tevreden verlieten we het circuit weer.

Zondag was de rit naar Sepang een flinke uitdaging. Normaliter duurt een taxiritje naar Sepang ongeveer een halfuur, maar we deden er in het verkeer ruim 2 uur en een kwartier over. Alsnog zaten we op tijd op de tribune. Achter die tribune hadden de Malei wat stalletjes neergezet met eten en drinken, dat eigenlijk al voordat de race goed- en wel was begonnen helemaal op was. Zo zaten we wel met wat drinken op de tribune, maar misten we eten.

Dat was niet het enige probleem. Na de heroische winst van Max dachten wij dat het leuk was nog even naar het podium te kijken. Probleem was echter dat we geen idee hadden hoe we daar kwamen. Via een illegale ingang (door een hek) kwamen we alsnog op het circuit, net als duizenden anderen, maar dit was niet bepaald de officiele route. Ook het circuit afkomen bleek een flinke uitdaging: uiteindelijk hebben we maar de bus gepakt, die er alsnog 2,5 uur over deed om ons af te zetten bij de Petronas Towers. Door zoveel (logistiek) geharrewar is het misschien ook wel logisch dat de organisatie Sepang liever ziet gaan: er gaat toch wel veel mis, afgezien van de spectaculaire race.

Toch was het een ervaring om nooit te vergeten. De tweede winst van Max, geheel op eigen kracht gedaan. Dat is iets wat je altijd bij zal blijven, want dat was een prachtig sportmoment van een legende-in-wording.

 

72 – Radio 1

Ik was altijd enigzins een 3FM luisteraar. Maar de afgelopen maanden ineens niet meer. Ik heb namelijk iets ontdekt: Radio 1.

Radio 1 is een continue podcast met supergevarieerde onderwerpen. Wanneer je de auto start kan het gaan over het verdwijnen van een vogelsoort in Nederland, of over giftige stoffen die helpen bij zelfdoding. De diversiteit is altijd enorm, en alle makers hebben verstand van zaken, stellen de juiste vragen. Door het format is het ook heel eenvoudig om aan te haken. En je hoort nog eens wat nieuws, of sportevenementen. Geen irritante DJ’s die de hele tijd moeten verwijzen naar YouTube video’s die ik toch niet ga/kan kijken of artiesten die mij eigenlijk niet zo interesseren.

Zeker bij langere autoafstanden is Radio 1 perfect: gewoon lekker luisterbare radio die geen moment vervelend wordt. Ik begrijp niet zo goed dat ik dit nu pas heb ontdekt.

71 – Wielersucces

In de tijd van Michael Boogerd was het altijd hopen op misschien 1 klein overwinninkje in een bergrit. Heel soms kwam die er ook. En héél soms won er een Nederlandse renner ineens een grote klassieker. Maar de kansen bleken altijd moeizaam.

Tot dit jaar: de winnaar van de Giro en de wereldkampioen tijdrijden hebben zelfs dezelfde naam: Dumoulin. En dat niet alleen: er werden ook andere etappes gewonnen, onder meer Mollema in de Tour, maar zelfs de mooiste sprintetappe: die op de Champs Elysees was prooi voor Dylan Groenewegen. Kelderman deed het op zijn beurt weer uitstekend in de Vuelta, en kukelde de laatste dag op de Angliru van het podium. En bij de vrouwen hebben we ook een Nederlandse wereldkampioen tijdrijden met Annemieke van Vleuten én een olympisch kampioen op de weg. Wat een enorme weelde.

Dit blog heeft meer dan eens geschreven over Nederlands wielersucces, maar dat er zóveel wielersucces zou zijn in één jaar is toch een opmerkelijke prestatie. En het lijkt ook niet op korte termijn op te houden, want zowel Dumoulin, Kelderman, Kruiswijk en Mollema zijn nog jong genoeg om een aantal keer fantastisch mee te doen in de grote rondes. En als bijvoorbeeld iemand Wout Poels nog een keer kopman maakt dan rijdt deze ook mee om de prijzen.

Het grote gevaar is wellicht dat we nu teveel gaan verwachten. Dat de grote rondes altijd Nederlanders zullen hebben. Dat zou tegen kunnen vallen, maar mijn vermoeden en hoop is is dat Dumoulin de komende jaren niet de laatste Nederlander is die grote prijzen kan pakken. En dat is toch uitstekend nieuws.

70 – Sushi eten met Vindicat

De rel rondom de gesloopte Sushi Mall in Groningen door een stel corpsballen etterde nog even na. Vandaag in het nieuws: er komt geen aangifte van de eigenaar. Die wijt de chaos ook aan het feit dat hij niet genoeg personeel op de been heeft.

Ik heb er een ander theorietje bij.

De groep van Vindicat, bestaande uit een (m/v) of 120 at al 3 jaar in het restaurant. Ieder jaar ging er behoorlijk wat stuk, en waren de WC’s vies. Er was ook een dikke rekening (want de drankjes zijn natuurlijk exclusief) en dat vond de eigenaar het eerste jaar prima. En het tweede ook. Het derde jaar (dit jaar dus) zaten er weer 120 brallende vindicaters (m/v) aan tafel: goed voor de omzet, dacht de Chinese eigenaar: ik stuur de rekening wel weer. Echter: er zaten nu ook andere mensen in het restaurant. Het gedrag van de 120 koorknapen (m/v)  viel nogal op. Daar schreef lokaal roddelblog Sikkom dan een verontwaardigd stukje over, dat vervolgens het landelijk nieuws haalde als zoveelste incident rondom Vindicat. Dat was echter niet de bedoeling van de eigenaar, die gewoon prima omzet zag, en misschien wel een beetje geirriteerd was over het verloop van de avond, maar nu dus alsnog geen aangifte doet.

Dat leden van Vindicat zich misdragen binnen- en dus soms buiten de clubmuren is allang geen nieuws. Toch trok niemand zich dit echt aan, tot er tijdens de ontgroeningen serieuze slachtoffers vielen met lichamelijk letsel; toen werd het ineens een publieke zaak. Nu de eigenaar van de Sushi Mall geen aangifte doet durf ik er vergif op in te nemen dat er eigenlijk niets veranderd. Volgend jaar is alweer gereserveerd.

 

69 – De steilste stukken op de Vuelta

De Vuelta had dit jaar weer een flink aantal geitenpaadjes opgezocht om de ronde weer zo spectaculair mogelijk te maken. Gisteren ook, toen er bergen moesten worden beklommen met stijgingspercentages boven de 20%. Froome verloor wat tijd, maar niet zóveel. Eigenlijk kwam de gehele top 20 afgepeigerd en uit elkaar getrokken aan op de berg.

De Vuelta en Giro beginnen zich de laatste jaren steeds nadrukkelijker te manifesteren als een goed alternatief voor de Tour de France. De Tour mocht dit jaar gerust saai genoemd worden, terwijl er in zowel de Giro als de Vuelta vanalles gebeurde. Bij de Giro is er vaak een wat afwisselender parcours, terwijl de Vuelta vaker de extremen zoekt. De Vuelta heeft daarbij als voordeel dat het altijd de laatste grote ronde is, waardoor deelnemers aan de Tour/Giro het extra zwaar hebben.

Als de Tour niet luistert naar kritiek, lange en saaie platte etappes blijft programmeren in de eerste week dan voorspel ik dat het momentum nog meer komt te liggen op de andere rondes. Natuurlijk is er voor de ploegen, renners en publiek nog steeds veel prestige rondom de ‘grootste van de grootste ronde’ maar het moet ook gewoon spectakel worden. De organisaties van de Giro en Vuelta weten dat, en programmeren ieder jaar weer fantastische rondes over absurd steile klimmetjes, of schilderachtige bergen of besneeuwde bergtoppen. Dat maakt de sport voor de grote teams moeilijker te controleren, en voor de kijker alleen maar interessanter.

68 – Cryptocurrency

De sfeer gisteravond bij SMC050 hield het een beetje tussen een informatiebijeenkomst voor een schimmig piramidespel en een seminair over snel rijk worden. SMC050 is normaal gesproken het toneel van interessante en bevlogen sprekers op ht gebied van media, trends en innovatie. Gisteravond was dat niet zoveel anders, behalve dat het om blockchain ging. En als het over blockchain gaat dan gaat het ook over cryptocurrency: een onderwerp waar alle 450 deelnemers interesse in hebben, want €€€.

Over de spreker en de avond kan ik vrij kort zijn: de spreker besprak echt honderden zaken, van blockchain, miners, coders tot ICO’s en toezicht. Helaas raakte ie daarmee eigenlijk de hele zaal kwijt. De experts vonden het wellicht te toegankelijk qua informatie, maar de beginners waren naar drie zinnen afgeraakt. Daar is de stof gewoon te pittig voor, en de snelheid te hoog.

Ik denk dat veel mensen de zaal hebben verlaten in een staat van verwarring: het werd niet helemaal duidelijk wat we precies uit de (lange) avond moesten halen: zoveel informatie die we niet helemaal begrepen. Dat was ook niet zo heel erg, want bij de borrel kwamen de smakelijke anekdotes wel weer.

67 – de dramatische teloorgang van het Nederlands elftal

Het was een totaal kansloze missie tegen Frankrijk. Als amateurs liep oranje over het veld. Er werd geen duel gewonnen. Het was dat Frankrijk na de 3 – 0 gas terugnam, want anders was de vernedering nog veel groter geweest.

Er waren overigens nog steeds kansen om gewoon plaatsing af te dwingen. Door alle wedstrijden die kwamen te winnen. Gisteravond stond Bulgarije op het programma. Bepaald geen grootmacht, maar wederom droop het zelfvertrouwen er toch niet bepaald vanaf. Langzaam combinatiespel, vaak naar achter en weinig uitgespeelde mogelijkheden. Zo raar was dat natuurlijk ook niet: de Bulgaren wisten ook in welke kwetsbare positie Nederland zich bevindt en positioneerden zich met 10 man achter de bal.

Er werd gewonnen met 3-1, maar echt afgetekend was het nooit. Daar was het spel gewoon een beetje te flets voor. Maar goed: plaatsing is alsnog mogelijk door nog twee wedstrijden te winnen, én te hopen dat het doelsaldo geen factor wordt: Zweden werkte daar namelijk wel aan tegen Wit Rusland.

Het einddoel: plaatsing is echter niet echt de belangrijkste prio van Advocaat. Het doel moet worden om een herkenbaar elftal te bouwen, met 11 ploeggenoten die vertrouwen in elkaar hebben en goed ingespeeld raken. Dan heeft het ook weer zin om mee te doen op een toernooi. Nu doet iedere wedstrijd gewoon pijn aan je ogen. En niet omdat ze niet beter kúnnen: het merendeel van deze spelers zijn goedbetaalde profs in grote competities zoals de Bundesliga of de Premier league. In het Nederlands elftal lijken het echter meer hoofdklasse amateurs. Met zo’n team is het hardstikke leuk als je je kwalificeert, maar dan moet je er op een toernooi ook niks van verwachten. En dat is precies wat we juist wel doen als Nederland ooit weer eens meedoet.

66 – de Pokertafel van Crypto

Tien jaar geleden werd er in mijn studentenhuis verwoed gepokerd. Tegen elkaar op de gang, maar ook online. Iedereen keek de World series of Poker met Doyle Brunson en Phil Ivey. En iedereen kende wel iemand die scheen binnen te lopen met pokeren. Tonnen werden er verdiend, als je de verhalen mocht geloven.

De werkelijkheid was dat we allemaal met kleine studentenbudgetjes speelden, tientjeswerk. Je won eens een paar honderd euro. En je verloor dat net zo snel. Die verhalen waren trouwens ook nogal overdreven. Het waren altijd die jongens die net waren gestopt met hun studie en niet meer wisten wat ze moesten doen. Zij speelden op 8 tafels tegelijkertijd, tight. Ze wonnen eens €10.000 euro. Maar over verlies hoorde je ze nooit.

Uiteindelijk verdween de hype, en daarmee de verhalen. Als je nu op een feestje staat gaat het over hele andere dingen dan AA en AK showdowns. Het gaat nu over Cryptocurrency’s. Over Frank die Bitcoin kocht toen ze nog maar €20,- waren. Of over Joeri die als eerste in Ethereum zat. Iemand meldt zich die voor de zekerheid álle cryptocurrencies heeft gekocht. Hij somt ze op: Bitcoin, Ethereum, Lightcoin, Dash, NEM, Hshare, Ark [..] enz. enz. De meningen lopen uiteen tussen ‘over 5 jaar staat de Bitcoin op €40.000,- tot ‘het is allemaal tulpenbol’. Je hoort niemand die op het verkeerde moment is ingestapt. Het is net alsof ICO’s alleen maar winnaars kent. Net als poker toen. Ik suggereer voorzichtig dat het ook leuk kan zijn in echte bedrijven te speculeren. Zoals met Bux. Die suggestie wordt weggelachen: ‘joh, daarmee haal je toch nooit rendement’. Ik kijk even in m’n app: +27% dit jaar. Toch lekker. Benieuwd waar iedereen het volgend jaar weer over heeft.

Deze column verscheen ook in Bux

65 – Apple universum

Apple is by far het rijkste bedrijf ter wereld. De iPhones, iPads en macbooks vliegen over de spreekwoordelijke toonbanken. In het Apple ecosysteem zit ook de Appstore: de markt waarin alle apps gekocht kunnen worden. Ook daar verdient Apple natuurlijk flink aan.

Apple beschermt z’n eigen ecosysteem behoorlijk. Dit heeft als voordeel dat virussen niet op de telefoons en tablets terecht komen. Maar als nadeel dat Apple ook wel veel van die services opdringt. Wanneer je een update van de software doet wordt je achtereenvolgens gevraagd om:

  1. Een vingerprint of een code in te voeren voor de iPad (nee bedankt)
  2. Te connecten met iCloud (nee bedankt, ik gebruik geen iCloud)
  3. Siri te activeren (nee bedankt, moet eerst beter worden uitgewerkt)
  4. Gebruikersgegevens te verzamelen voor foutoplossing (nee, privacy eerst)

Al die hijgerigheid om deze diensten aan de iPad vast te knopen staan wat goedkoop. Die services moeten zichzelf verkopen, zoals Google Photos zichzelf verkoopt met ongelimiteerde opslag van foto’s.  Dan zit je wel aan het Google universum vast, maar niet aan hardware: Google levert allerlei diensten namelijk voor alle apparaten denkbaar.