Blauwzine

Gistermiddag zat ik om regenachtige redenen in de auto en luisterde ik naar een interview op het op dit blog veelgeprezen Radio 1. Daar waren twee mensen aan het woord die de intocht in Dokkum hadden georganiseerd. Zij spraken zonder ironie van een prima dag, en de man in kwestie vond het eigenlijk wel goed dat ze protestbus staande was gehouden, midden op de snelweg. Zijn redenatie bracht de interviewster zo van haar stuk dat ze het woord ‘friezenaren’ in de mond nam. Tot ongenoegen van de geïnterviewden. De vrouw die ook geïnterviewd werd identificeerde ik later als de burgemeester. Zij sprak over een prachtige ochtend, met als enige verstoring een regenbuitje. Over de problemen op de A7 waren ze het eigenlijk eens; ,,protesteren prima, maar niet tijdens een kinderfeest.”

Over de modernisering van Zwarte Piet waren ze het overigens ook volledig eens: want dat maakte de kinderen allemaal toch niks uit. Tegen zoveel nuchterheid was de interviewster niet opgewassen.

Zo werd een probleem dat door de media tot grootste proporties opgeblazen was weer verkleind tot kleine bijzaak. Op een ander blog las ik een theorietje dat de burgemeester in kwestie het gewoon heel slim gespeeld heeft: zij wist van te voren al dat die bus het demonstratievak nooit zou bereiken omdat de bus hoe-dan-ook vertraging op zou lopen vanwege georganiseerd protest. Ik vind dat niet persé plausibel, maar ik denk dat het niemand in Dokkum echt slecht uit kwam dat de bus niet op tijd kwam, en dat er van protesteren (hoewel grondrecht) niets terecht kwam.

De afgelopen maanden hebben verschillende topmensen binnen de financiële wereld gewaarschuwd voor de gevaren van Bitcoin & aanverwante cryptocurrency. Dat werd door de blockchain ‘specialisten’ en ‘experts’ met hoongelach beantwoord. Ik begrijp dat wel: financiële experts die een systeem bashen dat volgens trendwatchers de gehele industrie op z’n kop kan zetten. Dat is wel heel makkelijk.

Toch hebben ze best een punt.

Om te beginnen bij ICO’s: ICO’s zijn te vergelijken met IPO’s waarbij een echt bedrijf een beursgang maakt. Tijdens die beursgang kunnen speculanten aandelen kopen. Vaak wordt zo’n beursgang voor veel geld begeleid door een dure bank die zelf  een groot deel van het initiële aandelenpakket koopt. Dit is niet perse zonder risico: een aandeel kan direct na beursgang enorm kelderen, zoals in het verleden World Online deed, of recenter Snapchat. ICO’s hebben echter geen reëele onderliggende waarde: het geeft je recht op een token: een klein cryptomuntje. Deze crypto’s – zoals Bitcoin en LiteCoin – hebben de afgelopen maanden soms spectaculaire koersstijgingen laten zien. De ICO-eigenaren hopen ook dat er genoeg mensen instappen op de munt en dat er een ‘goldrush’ ontstaat. Om dit wat aannemelijker te maken pitchen de ICOwners vaak een functionaliteit van hun cryptocurrency, bijvoorbeeld het veilig maken van container-verkeer, of het beschermen van digitale assets. Een andere weg om je crypto credibility te geven is het schrijven van een PDF-je, een whitepaper óf het inzetten van een celebrity, bijvoorbeeld Paris Hilton.

Zoals je misschien al proeft aan bovenstaande toon zijn veruit de meeste (of alle?) ICO’s volstrekste windhandel. De lijst van deze virtuele munten groeit echter met de dag en het einde is nog lang niet in zicht. Zover mij bekend zijn er nog geen munten ook daadwerkelijk op de klippen gelopen, maar doordat deze coins ook nog moeten worden gemined met computerkracht wordt het wel waarschijnlijker dat sommige munten alle waarde verliezen zodra er geen miners meer beschikbaar zijn om nieuwe munten op te graven. Hier hebben de financiele instelingen dus wel een punt: ICO’s zijn gevaarlijk speelgoed.

En dan Bitcoin. Er was de afgelopen maanden een familie die op de camping ging wonen omdat ze al hun bezit in Bitcoins hadden gestoken en ook in m’n directe omgeving ken ik mensen die significante bedragen (> €2.000) in Bitcoins hebben gestoken. Dat is niet heel gek: wanneer je 2 jaar geleden voor €100,- Bitcoins had gekocht dan had je nu bijna €2.000 euro opgebouwd. Dat zijn serieuze rendementen waar geen enkel ander financieel instituut aan komt.

Aan de andere kant: er is geen enkele reden om te vertrouwen dat Bitcoin blijft doorstijgen. De community die Bitcoin moet ontwikkelen is erg verdeeld over de te kiezen (technische) aanpak van de munt, en er zijn al verschillende ‘afscheidingen’ geweest om technische aanpassingen te doen. Tot nu toe heeft dit geen dramatisch effect gehad op de waarde, maar dit zou in de toekomst zomaar wél het geval kunnen zijn. Aan de andere kant zijn er analisten die voorspellen dat één bitcoin in de nabije toekomst meer dan €200.000,- in waarde is. Dan zou een investering van €1000,- nu dus ineens €28.000 euro waard kunnen zijn. Nogmaals: dit is allemaal speculatie.

Dat dit soort rendementen volstrekt onmogelijk zijn in de ‘echte’ financiële wereld is duidelijk. Dat er flinke ‘disclaimers’ op deze wereld moeten ook. Maar dat betekent niet automatisch dat cryptocurrencies slecht zijn. Het is niet meer dan normaal dat financiële instellingen en topmensen waarschuwen voor de opkomst van deze ongecontroleerde financiële modellen, zeker nu er serieuze bedragen in omgaan. Wat dat betreft is het dus echt verstandig om mensen tegen zichzelf te beschermen.

15% van alle vrouwen, en 9% van de mannen heeft een burnout, of burnoutklachten, bleek vandaag uit onderzoek. Dat is me nogal wat. In een poging dit te duiden waren er op Radio 1 twee studiogasten die een boekje – over opvoeden – hadden geschreven maar hier ook iets van vonden: schrikbarend.

In de studio ging het er vervolgens ook over dat er nogal wat eisen worden gesteld, en dat het misschien wel steeds meer de norm is dat je vroeg- of laat over je grenzen gaat qua intensiteit.

Futurologen bespraken in de jaren ’60 en ’70 al de gunstige effecten die vergaande automatisering zou krijgen op ons arbeidsethos. Zij voorspelden dat het in de nabije toekomst nog maar 8 tot 20 uur per week noodzakelijk was om te werken. Het tegendeel lijkt echter aan de hand: we voelen ons nog veel meer uitgeput en opgebrand dan vroeger. We laten de computers het werk doen, maar we doen zelf net zo hard mee.

Helaas is de overheid er steeds meer op gebrand om juist iedereen aan het werk te krijgen: sollicitatieplicht, sollicitatie-trainingen en desnoods vrijwilligerswerk: allemaal bedoeld om maar zo veel mogelijk aan de slag te zijn.

En dan heb je nog de flexcontracten. Deliveroo, bezorgen van snelle maaltijden probeert de medewerkers te ontslaan om ze een flexibel contract te geven en ZZP-er te maken. Dat willen ze – volgens onderzoek van Deliveroo – graag zelf. De bouw kan geen personeel meer aantrekken omdat ze de afgelopen jaren in slechte tijden een deel hebben moeten ontslaan: deze mensen is als ZZP-er aan de gang en juist die groep durven ze weer niet in te huren vanwege onduidelijke regelgeving.

Er moet de komende jaren heel veel haast worden gemaakt met de modernisering van de arbeidsmarkt om mensen die er nog in zitten gezond te houden, en mensen die aan de rafelranden zitten met vage ZZP-constructies juist te helpen om betere sociale zekerheid te krijgen.

Online (media) uitgevers staan al bijna 10 jaar onder druk: het verdienmodel voor online content zoals nieuws is stuk. Het werkt ongeveer zo:

Merken als NU.nl verdienen geld door advertenties te tonen. Deze advertenties leveren geld op per 1.000 vertoonde reclames. De gemiddelde prijs voor 1.000 vertoningen is de afgelopen jaren subsequent omlaag gegaan tot ongeveer €2,- effectief. Dit betekent dat uitgevers meerdere bannerposities op een pagina plaatsen, en soms ook kiezen voor grote- of unieke formaten: deze leveren meer geld op maar zijn irritanter voor de consument. Toch is de hoeveelheid geld die verdiend wordt aan deze banners vooral voor middelgrote uitgevers lang niet genoeg om de kosten van een heel redactie- en beeldteam te bekostigen. Laat staan betekenisvolle (onderzoeks) journalistiek. Daarom zijn veel kranten achter een betaalmuur verdwenen en hebben het model van de banners min of meer losgelaten.

Gisteren was er ineens echter een interessant stuk op Tweakers: over de opkomst van stiekeme crypto-miners. Deze crypto-miners worden op webpagina’s verstopt en zetten jouw computer aan het werk om virtuele munten te ‘minen’. Naarmate je een krachtigere computer hebt gaat dit sneller. Kortom: jij leest een artikel, en op de achtergrond wordt je computer aan het werk gezet om te schatgraven naar digitale munten. De beruchte Pirate Bay heeft hier mee ge-experimenteerd als vervanger voor banners, en daaruit bleek eigenlijk dat dit best een aardig model kan zijn. Mits je dus virtuele munten zoekt die nog niet al te veel competitie hebben, want de waardevolle Bitcoins (€7.400 per stuk) hebben inmiddels teveel concurrentie gekregen.

Nu kun je die crypto-mining situatie zien als een stiekeme manier om geld te verdienen aan jouw computer-power, en dat is het natuurlijk ook. Maar persoonsgegevens verkopen om reclame te laten zien is dat ook. Ik zou het denk ik nog niet eens zo bezwaarlijk vinden wanneer websites dit zouden doen, zolang ze dit duidelijk aangeven, en mijn computer niet onnodig langzaam maken. Maar normale computers zijn in ‘normaal’ gebruik nauwelijks meer dan 10% in ‘gebruik’ dus je zou dit normaal gesproken helemaal niet moeten merken. Bovendien kunnen websites een grens instellen aan de hoeveelheid capaciteit die de schatgraver maximaal mag vragen van je systeem. Dat lijkt me niet veel meer dan eerlijk.

Dit systeem kun je overigens ook inzetten om bijvoorbeeld grootschalig rekenwerk te doen voor bijvoorbeeld kankeronderzoek waar veel processorkracht nodig is om DNA berekeningen te doen. Dan sla je eigenlijk twee vliegen in één klap: je helpt aan een duurzaam business model én doet iets goeds voor de wereld.