Blauwzine

Thema door Anders Norén

32 – bekerfinale

De bekerfinale wordt altijd op een zondag gespeeld, en op een tijdstip dat ik altijd te laat de TV aan zet. Om niet van die traditie af te stappen zette ik de TV aan toen de wedstrijd een halfuur bezig was. Ik had niet veel gemist, behalve dat AZ iets beter was.

Nog niet eens zo lang geleden won FC Groningen de beker, Ruznak schoot twee keer raak tegen eerdere winnaar Zwolle, het werd uitgebreid gevierd in de stad. Er was een parade, en het hele stadspark stond te juichen. Man van weinig charisma Erwin van de Looi leek zelfs blij. Antonia hield een weergaloze speech en zo gebeurde er nog wel meer in de stad, die nog nooit een prijs had gewonnen, afgezien van een aantal promoties in de Jupiler League.

Dit keer waren AZ en Vitesse aan de beurt, twee teams die ik het eigenlijk allebei evenveel gunde. Vitesse misschien net iets meer, omdat hun prijzenkast ook nog leeg was. In de tweede helft kwam er een vlijmscherpe voorzet voor het doel. Teruggekeerde held Van Wolfswinkel kopte in. Toen hij een paar minuten later Vlaar lelijk te kijk zette bij de 2-0 wist je dat deze jongen waarschijnlijk een groot standbeeld krijgt, ergens in Arnhem. Een lege prijzenkast die niet meer zo leeg is: er staat nu één mooie beker in, en natuurlijk die achterlijke badjassen. Maar goed; ook die lulligheid hoort een beetje bij de beker.

31 – Franse verkiezing

In aanloop tot de Franse verkiezingen keken veel gezaghebbende Franse journalisten met belangstelling naar onze verkiezingen om te zien hoe sterk rechts populisme zou worden. Ze zagen Wilders niet echt doorbreken.

In Frankrijk is stemmen een iets andere bezigheid, waarin er in twee ronden wordt gestemd: in de eerste ronde met veel deelnemers, en daarna met de twee beste. Best een goed systeem.

Na de stemming van zondag (slimme move!) zijn er twee kandidaten over: een soort Wouter Bos in de vorm van Emmanuel Macron (39). Deze man zit pas twee jaar in de politiek met een eigen beweging, en heeft een soort verfrissende uitstraling, als een soort Justin Trudeaux / Jesse Klaver. En dan heb je nog Le Pen (48), een soort vrouwelijke versie van Wilders. Voor die laatste lijken de kansen wel verkeken, want om in de tweede ronde ook gekozen te worden moet ze meer dan 50% van de stemmen halen, en dat lijkt met de huidige cijfers onmogelijk. Maar goed: ook een Brexit of een verkiezing van Trump leek op voorhand onmogelijk.

De beurzen schoten vanochtend in ieder geval omhoog bij het nieuws dat er misschien wel een frisse wind door Frankrijk kon gaan waaien. Een oud-bankier van nauwelijks 40 jaar die nu mag bewijzen het ‘oude’ Frankrijk nieuw leven in te blazen. Samen met de EU, en samen met een – groot deel – van het volk. Dat is toch wel weer mooi.

 

30 – Hackintosh

Op Medium schreef ik een relatief lange blogpost over een nieuwe computer die ik in elkaar heb gezet om op kantoor op te werken.

Nu ontving ik daar vrij veel reacties op. Klaarblijkelijk zijn er genoeg mensen die zich nog wel identificeren met het assembleren van allerlei hardware. Zelf heb ik daar vanuit m’n jeugd warme herinneringen aan. HCC-dagen, de opkomst van 3DFX, CD branders etc. etc. Beetje knutselen in een tijd (jaren 90) dat dit allemaal nog super niche was. Als mensen eenmaal doorhadden dat je iets van computers wist zat je verjaardagen lang allerlei oude meuk van vrienden en familie op te lossen.

Die computer-hardware tic komt dan toch even op zodra je zo’n artikel gaat schrijven. Het gaat weer over sockets, lange typenummers, en hardware die al- dan niet goed past, of betere prestaties levert tegen hetzelfde geld.

Alle computer hardware die ik ooit heb gehad kan ik nog ongeveer uit m’n hoofd opdreunen. Van de Atari tijd tot de Pentium 4 2.6 Ghz, de laatste desktop die ik kocht, zelf in elkaar zette en gebruikte toen ik naar m’n studentenkamer verhuisde. Veel later kocht ik een laptop, toen specs ineens niet meer heel belangrijk waren. Dat is het nu ook niet meer: eigenlijk alle hardware die nu verkocht wordt is meer dan capabel om simpele klusjes te doen: beetje internetten, beetje skypen. Dat soort dingen. Sterker nog: daar hoef je niet eens voor achter de computer te zitten want dat kan in veel gevallen zelfs beter op je smartphone.

Zo’n artikel over ouderwetse computerhardware spreekt dan misschien nog wel wat meer tot de verbeelding, omdat het niet alleen een leuk knutselproject is, maar ook een trip down memory lane.

29 – Ajax & de Houdini act

Toen Ajax twee weken geleden in de thuiswedstrijd verzuimde om de 3-0, 4-0 en zelfs 5-0 te maken mopperde ik binnensmonds. De stemming was echter euforisch. Eindelijk weer eens een Nederlandse club die ver komt in Europa. Welliswaar een treetje lager dan het Koningsbal, maar toch, het bleef Europa.

Gisteravond was alle hoop wel verloren toen Schalke de 3 – 0 maakte. In mijn voetbal-volgende whatsapp groepje gingen mensen slapen want dit kon niet meer goed komen.

Ik – en Twitter – dacht hetzelfde: dit ging niet meer goedkomen, met tien man tegen een conditioneel sterker Schalke. Toch ging de verlenging vrolijk verder, en ineens was daar die ultieme kans, van Viergever notabene, die de hele wedstrijd al niet echt uitblonk. Het was niet perse een mooie goal, maar hij zat er in, en dat telde. Toen was het nog exact 9 minuten billenknijpen in een wedstrijd die toch vooral 111 minuten afzien was geweest. Een paar minuten later kreeg Ajax zelfs nog kans op de 3-2 en toen leek het er toch zomaar op dat er een wonder zou plaatsvinden: en dat gebeurde. Het is altijd enigzins raar om te zien dat een ploeg die verliest als winnaar van het veld stapte, maar dat is Europees voetbal: Ajax mag in de loting hopen op ofwel een topclub ManU of Lyon, óf een wat mindere, Celta. Met als aantekening dat er zo ver in het tournooi geen slechte teams meer zijn lijkt Celta toch wel de meest gunstige.

28 – het regeerakkoord

Het is alweer even stil in de achterkamertjes van Den Haag, waar druk wordt onderhandeld over een nieuwe regering. Mijn gevoel zegt dat het allemaal niet zo lang meer hoeft te duren.

Over een weekje of wat komt er een persconferentie aan. Mark Rutte zal een stralend middelpunt zijn door te verkondigen dat de onderhandelingen ‘pittig’ waren. Maar dat er een heel mooi plan – nee visie – is uitgekomen in de vorm van dit regeerakkoord. Hier alvast wat we – denk ik – kunnen verwachten;

Nu de economie weer aantrekt (door de VVD, aldus Mark Rutte) is er fors meer geld beschikbaar om te investeren in een aantal zaken die het nieuwe kabinet belangrijk vindt. Denk hierbij aan het klimaat: we moeten flink aan de bak om de afgesproken klimaatdoelstellingen te gaan halen. Dit gaat Jesse Klaver / GL doen, met een geheel nieuw departement.

Uiteraard zetten we hierbij ook de innovatiekracht in, investeren we in onderwijs, universiteiten en onderzoek om van het klimaat een kans te maken. Dit deel wordt opgepakt door D66.

Ook de ouderenzorg en verpleeghuizen krijgt een impuls door nog meer te investeren dan de 200 miljoen die we (de VVD, aldus Mark Rutte) al hebben geïnvesteerd. Dit deel wordt in z’n geheel gedaan door het CDA.

Alle zaken die we als regering de afgelopen jaren volledig links hebben laten liggen krijgen nu een impuls, denk aan meer blauw op straat, en een forse investering in het leger om weer voorbereid te zijn op de toekomst. Omdat Klaas Dijkhoff dit al zo goed deed – en een symphatieke vent én de slimste mens – is wordt hij nu minister.

Ondernemers moeten weer alle ruimte krijgen, en daarom gaat het BTW tarief weer terug naar 19%.

Om ZZP-ers beter te beschermen gaan we aan de slag met een – soort van – collectieve verzekering. Invulling wordt nader bepaald, en gaat in ieder geval niet in werking voordat problemen bij de Belastingdienst zijn aangepakt.

Op deze manier creëer je een programma waar bijna niemand het echt mee oneens kan zijn, en krijg je een soort Groen Rechts: een vleugje liberalisme, een plakje pragmatisme, een beetje koehandel en hop: een multidisciplinair team dat in een economisch gunstige situatie aan de slag kan. Uit het verleden (paars) weten we dat dit hele succesvolle politieke jaren kunnen worden.

27 – United

Bij vliegmaatschappij United werd iemand onvrijwillig geslagen en deels bewusteloos door het gangpad gesleept omdat United geen vrijwilligers kon vinden die het vliegtuig wilden verlaten. Algemene ophef.

De daaropvolgende mea culpa van de topman van United was niet zo best: hij zou in vervolg bekijken hoe hij mensen met minder geweld uit z’n vliegtuigen zou kunnen verwijderen.

Naderhand bleek dat United alle passasiers weer uit het toestel had gezet om het vliegtuig weer te fatsoeneren. Van een fight-club kelder naar een fatsoenlijk vliegtuig. Drie uur vertraging.

Op Medium las ik een lange post van iemand die beschreef dat dit corporate gedrag typisch was voor de winst-maximalisatie waar veel grote Amerikaanse bedrijven mee bezig zijn. Er ontstaat een tweedeling tussen de has– en have-nots. Als je in de eerste klasse had gezeten, een premium member was of alleszins een ‘goede’ passasier dan had je geen kans op excessief geweld. Maar nu je daar schaamteloos in je kleine economy seat zit ben je het doelwit van willekeur. Met als gevolg dat je domweg uit je vliegtuigstoel wordt gesleept, je dikke buik zichtbaar op social media. Verontwaardiging alom. Die tweedeling zorgt er voor dat een selecte groep de ‘premium’ service krijgt, en de rest maar moet afwachten wat er voor hem/haar te wachten staat.

Eigenlijk is dat natuurlijk al een trend die 30 jaar aan de gang is in de luchtvaart. Zoek voor de grap maar eens hoe mensen er in de jaren ’70 bij zaten in het vliegtuig. De plek die toen door 1 persoon werd ingenomen is nu gereserveerd voor 3 personen. Je zit nog net niet bij elkaar op schoot, maar als dit mogelijk was geweest waren er vast luchtvaartmaatschappijen die dat hadden gedaan. Die winstmaximalisatie onder druk van concurrentie en wat dan niet meer zorgt er voor dat we als consument uiteindelijk de grote verliezers zijn. En ook als werknemers. De gig economie zoals UBER zorgt er voor dat mensen lange dagen en uren moeten werken voor relatief weinig geld. Nog meer voorbeelden van de haves– en have-nots. De mensen die het zich kunnen veroorloven om overal met UBER heen te rijden kan dat uiteindelijk allemaal waarschijnlijk niet zoveel schelen.

De vraag is hoe lang we excessen en bedrijven als dit hun gang laten gaan. En hoe lang het duurt voordat mensen écht hun account opzeggen of niet meer vliegen met bedrijven wiens waarden ze niet meer delen. Pas dan wordt de wereld weer een stukje leuker.

26 – stoempen

Met een schuin oog kijk ik naar m’n fietscomputer op het stuur. Ik zie dat m’n gemiddelde is gezakt naar een getal waar een gemiddelde bejaarde met elektrische fiets nog van zou schrikken. Ik zucht eens, klik m’n voeten uit de pedalen en stop.

Bij de plaatselijke supermarkt koop ik een banaan en een bounty, die ik 300 meter verderop op een bankje langs de vaart opeet.

Ik kijk nog eens op de app op m’n telefoon, die de rit ook heeft opgenomen. Ook daar geen goed nieuws.

De hele weg lijkt de wind al tegen te zitten, en dan nu nog die soort van hongerklop. Ik eet de banaan bedachtzaam op en pieker wat er mis gaat.

Natuurlijk, het was de eerste rit van het seizoen. En er staat best een leuk aantal kilometers op de teller, maar echt plezier heb ik de afgelopen 40 kilometer ook niet gehad op de racefiets.

Ik kijk eens goed naar mijn zwarte Giant, die slordig geparkeerd tegen de prullenbak staat en steek een deel van de bounty in m’n mond.

Ooit, toen ik nog in Apeldoorn woonde fietste ik rustig tientallen kilometers per week op een oude fiets die nu nog ergens in de schuur ligt. Toen had ik nog wel het idee dat ik ook echt hard ging, maar hier in het hoge land is de liefde enigzins bekoeld. Het vlakke land, die wind die altijd tegen lijkt en die lange uitgestrekte landschappen die tegelijkertijd mooi en frustrerend zijn.

En dan is er nog de tijd: zo vaak en veel zit ik niet meer op de fiets, anders zou het misschien ook allemaal wel wat soepeler gaat. Beetje kip – ei probleem natuurlijk.

De komende 250 kilometer moet ik maar eens een knoop doorhakken, besluit ik. Als ik het niet meer leuk vind dan stop ik gewoon. Ga ik verder met dingen waar ik nog wel energie uit haal dan uit een – gatver – bounty.

 

25 – Max, Tom en Fey

De sportzondag begon relatief vroeg, namelijk om 08.00 uur met de GP van China waar Max vanaf P16 in een paar rondjes naar P2 reed en uiteindelijk alleen Hamilton en Vettel achter zich moest dulden. Het was een prachtige race. Een opluchting dat het geen saai seizoen ging worden, en fijn om te zien dat Max nog steeds magisch is.

Veel later in de middag werd de Hel van Parijs Roubaix vertoond. Bij Sporza waren ze er – zoals gewoonlijk – weer eens goed voor gaan zitten: het was namelijk de laatste koers van Tom. De enige renner die de afgelopen jaren geen achternaam meer nodig heeft stapte nog eenmaa op de fiets om die bizarre weggetjes over te bonken. Het werd een nogal rommelige race waar de oppermachtige van Avermaet er met de bokaal vandoor ging. Tom was best-of-the-rest. Uiteraard onthouden we hem niet om z’n laatste race, maar om de geweldige hoeveelheid prijzen die hij het afgelopen decenium meepakte. Dit jaar is van Avermaet de absolute winnaar van het voorjaar. Of hij ooit de status en glans krijgt van Tom valt nog enigzins de bezien, de prijzenkast vult zich sinds de olympische spelen echter wel met steeds mooiere prijzen en ook de manier waarop hij boven het stof uitsteeg zondag was weer schitterend.

Tegelijkertijd rolde er in Zwolle een bal. Feyenoord morste punten tegen Pec. Met nog maar een paar wedstrijden te gaan komt Ajax ineens wel heel dichtbij. Iedereen die het Ajax niet gunt is nu voor Feyenoord, maar is het seizoen te lang? Of maken we ons nu alsnog druk om iets waar we straks nooit meer stil zullen staan?

Drie volledig verschillende wedstrijden in drie volledig verschillende sporten. Strijd van de jongeling, het einde van een groot kampioen. En een oude kampioen die nog zo’n lange weg te gaan lijkt te hebben om weer kampioen te worden.

24 – Storymode

Het eerste spel dat ik achter de console uitspeelde was Red Dead Redemption: een game over een cowboy die z’n familie probeert terug te vinden die door de CIA is verborgen. Kinderachtig als de CIA is moet de hoofdrolspeler, John Marshton allerlei opdrachten doen om z’n familie terug te zien.

De makers van de GTA serie stopten voor deze game een enorme speelwereld, prachtige graphics, een goed verhaal en een lekkere gameplay in één game. Met als gevolg dat je uren aan de game kon besteden, zonder ook maar een centimeter verder te komen in het verhaal. Je kon willekeurige voorbijgangers van hun paard schieten, je kon paarden tam maken, je kon jagen en je kon zelfs producten verhandelen tussen de verschillende outposts. Nadat ik er achter kwam hoe tijdrovend die allemaal was verlegde ik mijn focus naar de storyline. Alleen al om die uit te spelen zat ik tientallen uren achter de xbox. Als je geen kind hebt kan dat.

Na het opstarten van The Witcher 3, over welke goede verhalen & recencies zijn verschenen bedacht ik me na een uurtje dat ik in een spelwereld was beland die niet alleen nóg groter was, maar ook nóg omvangrijker qua verhaal. Nog niet eens alle ‘extensions’ aangezet is dit een spel waar je geen uren, maar wéken op stuk kunt slaan. Het verhaal zal ik je omwille van dit blog even besparen, maar in de kern is The Witcher zo uitgebreid dat je er maanden (!) zoet mee kunt zijn.

Zoveel tijd heb ik alleen niet. Althans, niet voor een game. Mafia 3 was de laatste game met een story-mode die ik helemaal heb uitgespeeld, nog helemaal niet zo lang geleden. Ik speelde m uit vanwege de nieuwsgierigheid, maar vooral ook vanwege het feit dat ik merkte dat dit überhaupt mogelijk was in de hoeveelheid tijd (paar uur per week) die ik beschikbaar had. In één van de laatste scenes van Maffia schiet je de eindbaas dood, en beslis je wie er de nieuwe gang-leider wordt. Je hebt een aantal opties om het verhaal te be-eindigen, maar nadat ik dat ook deed heb ik het spel niet meer aangeraakt.

De eindcredits over het scherm zien rollen is als casual gamer gewoon een genoegen, vooral na een leuke game. Red Dead Redemption, GTA 5 en zelfs Maffia 3 heb ik zo met enorm veel plezier uitgespeeld. Of dit ooit gaat lukken voor The Witcher vraag ik me af. Misschien is dat wel de reden dat ik de game vroegtijdig wegleg, en gewoon lekker doorspeel aan games die ik eventjes opstart, een potje doe en de console weer uit kan zetten.

23 – Designated survivor

De designated survivor is in Amerika de persoon die de officiële gelegenheid verlaat, om ergens op een geheime locatie het evenement af te wachten. Vaak iemand uit de regering. Wanneer er overhoopt iets gebeurd dan is de designated survivor de eerste persoon om de taken over te nemen van de president.

Precies wat er gebeurt in de Netflix serie met daarin een geweldige Keifer Sutherland.

Netflix heeft natuurlijk het fenomenale House of Cards voortgebracht, en daarom lijkt het enigzins vreemd dat ze zich met designated survivor wederom richten op het witte huis, met een ster als nieuwbakken president.

De serie is echter heel anders dan House of Cards, en niet op een verkeerde manier. De snelheid zit er goed in, en de aanvankelijk sukkelige Sutherland is zó goed dat het na een aantal afleveringen ook volstrekt geloofwaardig wordt. De mengelmoes tussen Homeland, House of Cards met een vleugje Suits werkt perfect: karakters zijn levendig, zonder dat ze daadwerkelijk echt veel introductie krijgen.

Vanaf april gaat de serie verder met een wekelijkse aflevering. Slim, want hiermee neemt Netflix langzaam afstand van de TV. Waarom de tv nog aanzetten als je ook gewoon iedere week wanneer het jou uitkomt een aflevering kunt kijken?

Nieuwere berichten Oudere berichten