Blauwzine

Thema door Anders Norén

55 – Oliesjeiks

Dat voetbal een door geld-gedomineerde sport is geworden was natuurlijk al jaren duidelijk. Het geval Neymar staat daarom niet helemaal op zichzelf, maar is wel een nieuw hoofdstuk in een sport waar het niet meer lijkt te gaan om 22 spelers en een bal, maar meer om transfers, geldbedragen, investeringsfondsen en Sjeiks die de clubs als rijke speelgoedjes besturen.

Ter illustratie: Manchester Unitied heeft de afgelopen jaren meer geld uitgegeven aan defensie dan een aantal landen.

Met een aantal regeltjes probeert de FIFA wel lafhartig meer financial fairplay te krijgen maar ook dat verhindert het Grote Geld niet om alsnog schimmige deals te maken om grote voetballers als handelswaar te laten verkassen.

Mijn gevoel is dat clubs, spelers en de bonden het imago van de sport nu definitief om zeep helpen ten koste van het geld. Het gaat alleen nog maar om budget. Zo werd voetbal een sport net zoals Formule 1: niet het beste team wint, maar de club met de diepste zakken. Dit is natuurlijk niets nieuws: al in 2000 maakte Marc Overmars een recordtransfer van 40 miljoen euro door te verkassen naar Barcelona. Diezelfde Overmars die nu bij Ajax goede inkopen moet doen, en het grote geld moet zien te verslaan door voor kleine budgetten net iets slimmer in te kopen. En dan maar hopen op een gelukje in de Europa League.

Ik denk dat het een kwestie van tijd is voordat voetbal een enorme daling van populariteit tegemoet gaat. Een daling ingegeven door de desillusie van fans die hun ‘arme’ clubs blijven zien verliezen van het Grote Geld. Europees voetbal is zo niet meer leuk tegen Engelse, Spaanse en Italiaanse clubs. En zelfs de provinciale clubs zullen steeds grotere salarissen moeten gaan toekennen om hele gemiddelde spelers binnenboord te houden. Dat houdt eigenlijk ook in dat talent nooit meer lang in de Eredivisie blijft spelen. Een triest einde.

54 – Netflix serie: Roman Empire Reign of blood

Netflix brengt voor de zomer een hele landing zelfgeproduceerde series uit. Soms met een heleboel fanfare (House of Cards) en soms zonder enige aankondiging. Roman Empire is een voorbeeld van het laatste. Is de serie de moeite waard?

Het korte antwoord: nee.

Omdat het verkrijgen van rechten voor écht goede films nog steeds moeizaam en duur is heeft Netflix zich gericht op eigen producties. Soms enorm succesvol, maar soms ook totale mislukkingen. Ik zou niet zo ver willen gaan dat dit een mislukt experiment is, maar ik gok er ook niet op dat het een vervolg krijgt.

In de serie volgen we Commodus vanaf het moment dat ie de troont overneemt van z’n vader tot het moment dat ie – spoiler – doodgaat. Je kunt al vanaf het allereerste moment zien dat er vooral veel budget is bespaard op – ja op eigenlijk alles. De aankleding, het houterige acteerspel maar vooral de kleine tussenshots. De vila van Commodus komt zo vaak in beeld van de buitenkant, maar lijkt wel alsof de makers alleen tijd- en budget hadden voor een lage-resolutie foto die de suggestie van een Romeinse villa moet geven.

Om de serie iets meer ‘backdrop’ te geven hebben ze er voor gekozen om ook historici tussendoor iets te laten vertellen over Rome, machtspolitiek, gladiatoren en natuurlijk Commodus zelf. Dit leidt enigszins af, en je vraagt je toch af waarom de serie de hele tijd wordt onderbroken: nu lijkt het een beetje op Canvas TV: die goedbedoelde tv programma’s die je op de basisschool moest kijken.

Ook het Colloseum komt niet echt tot leven, vooral niet doordat er gewoon geen CGI is gebruikt om ook maar enigzins grandeur te suggereren. Misschien zijn we de laatste jaren ook wel wat gewend in dit opzicht met bijvoorbeeld Gladiator. Maar zelfs Spartacus de serie had heel wat betere en overtuigendere effecten.

 

53 – EK vrouwen in eigen land

Met de Europese kampioenschappen vrouwenvoetbal in eigen land was het voor de NOS een goede gelegenheid om uit te pakken: geen andere sport deze zomer én eindelijk weer eens een Nederlands team dat een toernooi speelt.

De vrouwenvoetbalwereld verschilt toch met die van de mannen. In de week dat in het nieuws kwam dat Neymar wellicht de overstap maakt van Barcelona naar PSG, en dat daar 500 miljoen euro voor nodig is, die een stel sheiks bijeenlegt zie je in het vrouwenvoetbal hele andere tendensen. Hier geen vedetten onder de tattoo’s maar gewoon keiharde bikkels die ook fysiek spel niet schuwen.

In de kwartfinale werd inmiddels Zweden professioneel uitgeschakeld, en nu staat Engeland op het programma. Landen die stuk voor stuk wel wat verder zijn in het professionaliseren van vrouwenvoetbal. Dat is toch knap.

52 – einde Tour

En aan het einde van de zondag stond Chris Froome in het geel op het podium te zwaaien. Voor de zoveelste keer, dacht ik. Later hoorde ik dat het z’n vierde was. Knap. Froome lijkt me een sympathieke gozer, en ik denk ook de verdiende winnaar: na de eerste tijdrit had hij al een flinke voorsprong op de rest en omhoog kon ie steeds met de besten mee. De mensen die de Giro hadden gedaan vielen al snel door de mand (ploegleiders: wanneer leren jullie dit nou!) en verder was er eigenlijk alleen concurrentie van meefietser Uran die als een soort Cadel Evans alleen in het wiel bleef plakken en Franse hoop Bardet, die op de slottijdrit nog bijna z’n podium verloor. Als Bardet niet beter gaat tijdrijden dan wordt het nooit wat, want zal ie altijd door types als Froome of Dumoulin op achterstand worden gereden in de tijdritten. En zoveel tijd is er bergop tegenwoordig niet meer te winnen. Deze tour heeft duidelijk gemaakt dat je op een slechte dag bergop tijd kan verspelen, maar dat dit niet dodelijk hoeft te zijn voor je klassement.

Toch was de tour geen moment spannend. De vlakke etappes vanzelfsprekend niet, maar ook bergop was het niet erg genieten. Wat dat betreft hadden we al genoeg vuurwerk gezien in de Giro. Er was wederom twee keer Nederlands succes: zowel Mollema als Groenewegen wonnen een etappe, maar er zal toch niet echt heel veel in het geheugen gegrift blijven staan van deze tour. Daar was Sky toch (weer) te oppermachtig en dominant voor.

51 – GoT

Toegegeven, ik heb nog nooit ook maar 1 seconde van Game of Thrones gezien. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Vorig jaar was ik bij eDay, een conferentie over technologie en marketing en daar was één van de producers van de special effects te gast. Deze liet zien wat er voor nodig is om enkele secondes van de show digitaal te animeren. In het kort: heel erg veel: er werkt een enorm team aan kleine details die de wereld waarin de show plaatsvindt zo realistisch maken.

En toch heb ik er nog nooit iets van gezien.

Mijn voorzichtige conclusie is dat er domweg series zijn waar je niet aan begint. Omdat het niet je genre is, of omdat het je vanaf het eerste moment niet echt grijpt. Donkere scenes met daarin veel dialogen met mensen die rare oren hebben. Af en toe vliegt er een draak voorbij. Onbegrijpelijke dialogen, althans: voor de buitenstaander. En dan de tijd-commitment: er zijn inmiddels al zó veel seizoenen: ik durf bijna niet meer te beginnen. Nog los van alle gruwelijkheden die erin voorkomen.

50 – tussentijdse evaluatie

Ergens halverwege december vorig jaar besloot ik toch eens een nieuwjaarsdoel te creëren: het schrijven van minimaal 100 stukjes in een jaar.

Nu zijn we iets over de helft van het jaar, en is dit stukje 50. Wat heb ik tot nu toe geleerd?

Schrijven is lastig!

Ooit had ik het idee dat ik veel beter, sneller en puntiger kon schrijven. Als ik nu stukjes van mezelf teruglees vind ik het vaak wollig en niet heel aansprekend. Ik merk echter wel dat er enige verbetering in zit, en er zijn zelfs wel stukjes waar ik complimenten voor heb gekregen (van jullie! Dank!)

Onderwerpen bedenken is lastig!

De reden dat de productie tot nu toe enigzins achter loopt is voornamelijk inspiratie. Het is nog best ingewikkeld om te bedenken waarover je wilt schrijven. Eigenlijk interesseert alles mij wel, maar mijn doel is toch om minimaal 200 min of meer originele woorden te vinden bij een onderwerp.

Wie schrijft, die blijft

Het is moeilijk clichees te vermijden, maar ik vind het zelf best leuk om stukjes terug te lezen, bijvoorbeeld over m’n voorspelling dat we snel een kabinet zouden hebben (1 april)

Het is misschien nog wel tijd voor wat meer persoonlijke bespiegelingen, of nog wat kortere stukjes. Daarbij is het misschien wel een idee om ook eens wat stukjes op Twitter te delen zodat ze uiteindelijk een groter bereik krijgen. Dat wordt de focus voor het tweede deel van de 100-delige serie.

49 – Zomerstop

Aangezien er op TV praktisch geen programmering meer is (behalve eindeloze Tour de France) heb ik een lijstje gemaakt van dingen die je als alternatief kunt bekijken. Zeg maar Zomergasten, maar dan zonder geblaat van mij.

De Snijtafel – mensen van nu (51 min)

In de snijtafel bespreekt Kasper C Jansen samen met een andere gast opmerkelijke TV-fragmenten of films. Ze doen dit door kritisch te kijken. In deze aflevering kijken ze naar een oude aflevering van Tegenlicht, getiteld ‘mensen van nu’. Hoewel het fragment wat oud is, is hij nog steeds relevant. Joris van Laarhoven (de linker) is erg scherp en vermakelijk.

 

Rutger Bregman – armoede is geen gebrek aan karakter: het is een gebrek aan geld (15 min)

Rutger Bregman, auteur bij de Correnspodent praat in deze Internationale TED talk over het basisinkomen. En dat doet ie goed.

 

Bruno Mars – Carpool karaoke (15 min)

Persoonlijk had ik de hele ‘carpool karaoke’ hype helemaal gemist. Het formaat is vrij simpel: James Corden rijdt in een auto rondjes door LA, en laat artiesten meerijden en zingen. Inmiddels is er een hele sloot aan celebrities gepasseerd, maar die met Bruno Mars is misschien wel het meest symphatiek van allemaal. Kleine voetnoot: de video heeft meer dan 65 miljoen views op YouTube.

I am Street Fighter (1u 12 min)

In de documentaire I am Street Fighter gaan de makers op zoek naar de ziel achter de succesvolle game-franchise. Dit is niet perse leuk voor iedereen, maar toch deel ik m maar even.

 

48 – Wildlands

Wildlands is het nieuwe dierenpark in Emmen. Volgens de directie is Wildlands niet zomaar een dierentuin, maar is het een hypermoderne dierentuin. In goed Nederlands: een ‘experience’.

Een paar maanden geleden kochten wij maar direct een abonnement omdat je met 3 bezoeken per jaar al goedkoper bent dan de normale toegangsprijs die toch best ambitieus (29 – 30 euro) is.

Het park is opgedeeld in een Savanne, een Nordica en een grote binnenruimte de Jungola. Helaas loop je nooit echt een perfect rondje omdat je altijd weer terugkeert naar een plek die je op de heenweg hebt gezien. Bijvoorbeeld de Savanne route eindigt bij de Nijlpaarden. Deze zie je dus twee keer, net als de kinderboerderij en de stokstaartjes.

Afgelopen zondag waren we er voor de derde keer en bedacht ik me dat het park in de huidige vorm best wat kansen laat liggen. Hier de drie opvallendste.

Dieren

Experience of niet, uiteindelijk gaat het er in een dierentuin om of je dieren ziet. En die zie je gek genoeg vaak niet. De dieren hebben grote verblijven, en kunnen min of meer uit zicht van de bezoekers blijven. Dat zorgt er – zeker op de Savanne – voor dat je regelmatig uitkijkt op grote stukken lege ruimte. De tijgers, maar bijvoorbeeld ook de IJsberen blijven op die manier op grote afstand. Ik snap wel dat dat fijn is voor die dieren, maar voor de bezoekers is het toch wat minder leuk als je op 200 meter afstand een tijger in de schaduw kunt liggen. De vorige dierentuin in Emmen had veel mogelijkheden om dieren van echt dichtbij te zien, en hoewel dit natuurlijk volstrekt onnatuurlijk is was het voor de bezoekers wel leuker.

Eten

Ik vind Wildlands enorm achterlopen op het gebied van gezond eten en drinken. Overal kan ik slush puppies kopen, of Coca Cola, maar nergens vind ik gezonde broodjes. Voor zo’n modern park mag er best (veel!) meer gezond aanbod bij, vooral omdat het grootste deel van je bezoekers kinderen zijn. Sterker nog: ik vind het een schande dat je als park niet wat meer verantwoordelijkheid op je neemt om tot een gezond aanbod te komen. Achterin de Savanne bevindt zich zelfs een soort vermomde McDonalds.

Route

Doordat de routes in lussen lopen kom je vroeg of laat weer terug op een plek die je al hebt gezien. In de Savanne kom je bijvoorbeeld na je rondje weer terug bij de Nijlpaarden, die je daarom dus twee keer ziet. Dit is een truc om het park wellicht wat groter te doen lijken, maar is in de praktijk een beetje onnozel, zeker omdat er toch al niet zoveel te zien is.

De attracties

In het park zijn drie attracties: in Nordica is dit een film, op de Savanne is dit een jeep-tocht en in het overdekte deel een boottocht. Helaas is hier sinds kort een minimumlengte aan verbonden: namelijk 90 centimeter. Dit houdt in dat onze zoon van bijna twee niet in deze attracties mag. Dat vind ik erg sneu, want ik geloof niet dat ie reëel gevaar loopt wanneer we hem goed vasthouden. Daarbij was dit klaarblijkelijk nog geen probleem toen we de eerste keer in het park waren, want toen hebben we nog wel de boottocht met m kunnen doen. Als je dan toch dit soort regels instelt: handhaaf ze dan ook consequent.

Kortom: er is nog best wat te doen voor Wildlands, en dat is natuurlijk ook nier zo raar voor een park dat net open is. Hopelijk kan het park de komende jaren ook het momentum vasthouden, want de kans op herhaalbezoek lijkt me – afgezien van de abonnementshouders – niet zo groot.

47 – Marcouch

Deze week werd bekend dat Ahmed Marcouch burgemeester van Arnhem werd. Een opvallende benoeming voor de werkloze ex-politicus die te laag op de PvdA lijst stond voor een zetel. Tegenstanders van de PvdA (en dat blijken er in 2017 een hele hoop) staken op Twitter van wal. En eigenlijk, als je zo de cijfers eens afzet tegen de praktijk dan zou je toch minimaal kunnen beweren dat dit niet democratisch oogt.

  • 206 voorkeursstemmen in Arnhem
  • 6% van alle stemmen in Arnhem ging naar de PvdA

Kortom: op basis van de getallen is het misschien wel ondemocratisch om burgemeester te worden van een stad die – afgaande op de cijfers – misschien niet bij voorbaat enthousiast is over jou, of je partij.

Thierry Baudet heeft het in z’n speeches vaak over het partijkartel, een groep mensen die elkaar in een carrousel baantjes toeschuift en onderling dingen regelt en als je zo eens afgaat op alleen deze benoeming dan heeft het daar toch de schijn van. Sterker nog, toen gisteren bekend werd dat staatsecretaris Martijn van Dam de overstap naar het bestuur van de NPO maakte voedde dat nog meer het idee dat er ‘plek’ moet worden gemaakt voor al die werkloze PvdA-ers. Tuurlijk is een baan nog altijd beter dan wachtgeld, maar is het echt noodzakelijk dat iemand uit de politiek getransfereerd wordt naar een toppositie waar ie werkelijk geen enkele ervaring mee heeft?

46 – Bitcoin

Ik heb lange tijd een Bitcoin wallet gehad, met daarin – toen ik het kocht – ongeveer €100,- Die €100,- werd in een paar maanden €250, en soms zelfs meer. Ineens was het €350,- en een dag later weer €250,-. Nu heb ik alles verkocht voor ongeveer dat bedrag.

Tuurlijk mis ik wellicht een investeringskans als Bitcoins ooit meer dan €3000,- waard zijn, maar op die tulpenmanie hoef ik niet meer te wachten.

Bitcoin is een virtuele munt, gebouwd op de blockchain. Ik zal niet te lang doorgaan over de blockchain, maar zie het als een enorme berg cijfers en nummers achter elkaar. Computers berekenen hoe ze de blockchain kunnen verlengen met ‘blocks’. Het uitrekenen van 1 block vereist een enorme rekenkracht: een gemiddelde computer kan hier maanden achtereen mee bezig zijn. Omdat een block dus ook Bitcoin oplevert kan dit luceratieve business zijn. Met als gevolg dat er duizenden computers een virtuele munt ‘uitrekenen’. Dag en nacht. Het uitrekenen van die munt wordt per nieuwe munt steeds lastiger, en kost dus nog meer rekenkracht.

Ik denk niet dat we blockchain moeten gebruiken als technologie die zoveel kunstmatige resources kost. Deze computers verbruiken stroom, staan in gekoelde ruimtes en dragen voor een deel bij aan de opwarming van de aarde. Blockchain is geen duurzame technologie: het duwt de footprint van de aarde naar ongezonde grenzen. Daar hoef ik niet (meer) aan mee te werken: Bitcoin zal – net als de ongeveer andere 30 virtuele munten – als een nachtkaars mét grote knal – zijn einde vinden en worden vervangen door een duurzaam initiatief. Dan doe ik weer mee.

Nieuwere berichten Oudere berichten