Categorie: algemeen

Ooit registreerde ik een account omdat ik nieuwsgierig was, om er vervolgens bijna een jaar niks meer mee te doen. Twitter zag er toen ook heel anders uit dan nu, en werd door een piepkleine community gebruikt.

Nu is de geest uit de fles, en lijkt iedereen Twitter te gebruiken. Ik ken zelfs verhalen van mensen die abrupt stopten nadat hun huwelijk op de klippen liep als gevolg van teveel tijd op social media. Kortom: dat is me nogal wat.

De afgelopen tijd is Twitter, dat inmiddels beursgenoteerd is, ook vaker in het nieuws rondom het verdienmodel: Twitter groeit niet meer. Sterker nog: nieuwe gebruikers snappen de lol van het platform niet, en verlaten het schip snel voor bijvoorbeeld Instagr.am en Snapchat, hoewel deze diensten heel anders zijn.

Kortom: Twitter heeft het zwaar. Gezamelijk TV kijken zoals gisteravond (Drama Oranje & Heel Holland Bakt) zijn dan wat er nog over is. Hoewel ik me zelfs niet aan de indruk kan onttrekken dat zelfs dit leuker was ‘vroeger’. Tegenwoordig duikelen socialisto’s over elkaar heen om de meest gevatte opmerking te maken in 140 tekens, die dan vervolgens in no-time wordt geretweet tot mega-proporties. Five minutes of fame is zo getransformeerd tot 5 seconds of fame. 

Wat er rest? Ego-mania: mensen die complimenten over zichzelf retweeten. Mensen die hun nieuwe boek, blog of biologische webwinkel (wat is dat?) promoten. Mensen die maatschappelijk commentaar leveren. Mensen die bedrijven afzeiken. Mensen die zogenaamd interessante linkjes posten van de NY Times, om aan te geven dat zij die wel lezen. Wat een klaagzang.

De beste manier om Twitter leuk, gezond en vriendelijk te houden is de ontvolg knop. Ontvolg eens wat mensen die je niet meer kunt hebben. Het is maar 1 knopje. Ze merken er zelf niks van. Heerlijk, even stilte.

Op de profielpagina van Blendle zag ik dat ik sinds ik lid ben 472 artikelen heb bekeken, en dat leek me een goed getal om de balans eens op te maken.

De profielpagina geeft niet een exacte registratie-datum, maar het eerste artikel las ik op 28 april 2014, dus een jaar en nogwat maandjes geleden.

Sindsdien heb ik 472 artikelen gelezen, en is mijn account voor €130,- opgewaardeerd. Dat maakt dat ik dus gemiddeld €0,27 cent per artikel betaalde, wat vrij laag is. Ik vermoed dat artikelen waar je ooit geld op hebt teruggevraagd wel worden meegerend in die telling. Goed, €130,- dus.

Voor dat geld had ik bijvoorbeeld net zo goed NRC Next kunnen houden. Deze bleef echter soms onbezorgd, soms ongelezen en nog vaker met maar 1 of 2 artikelen gelezen op tafel slingeren. Na 7 jaar zei ik op.

Blendle dus.

Sinds een aantal van de websites die ik regelmatig bezoek voor nieuws paywalls hebben (NRC, FD, Volkskrant) is mijn Blendle-gebruik toegenomen. Ik zie het als teveel moeite om ook daadwerkelijk een account aan te maken om een artikel te lezen: dan zoek ik ditzelfde artikel net zo makkelijk even op op Blendle. De kranten zelf bieden geen linkjes naar Blendle omdat ze hiermee natuurlijk een % fee afdragen, die ze met een paywall zelf houden. Bovendien zijn er allerlei marketing-technische redenen te bedenken om een klant aan jou te binden, en niet een derde partij, maar dit ter zijde.

Blendle is de afgelopen jaren door mij gebruikt om artikelen te lezen over allerlei zaken, en vanuit allerlei bronnen. Revu, Trouw, Volkskrant, Panorama, De Telegraaf, zelfs af en toe bronnen waar ik nog nooit eerder van had gehoord (TPO).

Daarbij zou ik geen van de genoemde kranten of tijdschriften nog ooit los kopen: op deze manier verdienen uitgevers dus iets aan mij.

Ik lees maar op twee devices: achter m’n desktop op kantoor en via de webview op mobiel. De webview is goed genoeg en emuleert een app. Deze werkt prima aan de ontbijttafel. Overdags lees ik wel eens een wat langer artikel.

Automatisch opwaarderen werkt klaarblijkelijk, hoewel je er eigenlijk weinig zicht op hebt wanneer dit precies gebeurt.

Dan de prijzen: ik begrijp dat uitgevers zelf de prijsstelling kiezen, en hier kan denk ik nog wel iets gebeuren. Sommige artikelen zijn per stuk toch duur. Hoe duurder, hoe groter de verleiding ook wordt om aan het einde van het stuk geld terug te vragen. Je zou denken dat enige prijselasticiteit rondom aantrekkelijke prijzen ook voor meer lezers zorgt, maar zo denken uitgevers klaarblijkelijk (nog) niet.

Zelfstandig door kranten of tijdschriften bladeren doe ik niet, en ga ik ook niet doen. De ‘kiosk’ die Blendle dus zegt te zijn gebruik ik niet: ik bekijk hooguit wat er trending is, en maak daar een selectie uit. Bovendien heeft de nieuwsbrief genoeg artikelen om te lezen: deze sla ik zelden over.

Het sociale netwerk, onderwerpen die ik kan volgen en andere zaken gebruik ik ook niet. Wat dat betreft is Blendle behoorlijk overcompleet. Alles is mogelijk. Dit zit gelukkig de lees-ervaring geenzins in de weg: ik vind de interface prachtig en handig en als dat niet zo’n rare term was zou ik zeggen: On-Nederlands goed.

Als iemand een goed werkende browserplugin zou maken die ieder pay-wall artikel direct door zou sturen naar het juiste Blendle artikel dan las ik ongetwijfeld nog meer.

Kortom: betalen voor artikelen werkt (voor mij wel redelijk. Toch blijf je altijd de vraag houden of je met een fysiek krantenabonnement gelukkiger was: je ontdekt er ongevraagd meer, maar hebt wel weer de fysieke distributie-ongemakken en oud-papier.

Met nog meer goedkopere artikelen zou de hoeveelheid tijd op Blendle bij mij explosief stijgen, en denk ik dat ik uiteindelijk meer geld zou besteden.

De toekomst gaat uitwijzen of dit model viable is, om het in populaire startup termen te zeggen. Viable voor zowel publisher, auteur als Blendle zelf, want zo’n uitgekiende interface en onderhandelingen met alle grote publishers gaan ongetwijfeld niet vanzelf.

Ik typ dit blogje in de chaos van het plaatsen van een nieuwe keuken. De hele huiskamer staat vol, en om ons heen zijn er medewerkers van de groen-dienst de heggen aan het knippen en ook de nieuwe buurvrouw is aan het verhuizen. Om te ontsnappen aan deze tijdelijke chaos vertrekken we morgen naar Kopenhagen, een stad die minder dichtbij is (650 km) dan je wellicht zou denken vanuit Groningen.

Het moest er eens van komen: een stukje Android is ‘kapot’. Hierdoor zijn oude telefoons kwetsbaar voor een stukje malware (zegmaar virus) dat zich via MMSjes kan verspreiden.

Fabrikanten zoals Samsung en LG hebben de afgelopen jaren zoveel toestellen op de markt gebracht dat ze geen tijd hadden voor een fatsoenlijke update-straat waarin alle toestellen ook van updates werden voorzien.

Apple heeft dit op allerlei fronten veel beter aangepakt door gebruikers min of meer te forceren te upgraden naar het laatste iOS. Met Android toestellen kan dit vaak niet omdat de fabrikant hier zelf nog tussen zit.

Het veiligheidslek was dus een kwestie van tijd: er zijn nog genoeg toestellen (meer dan 50%) die een oude versie van Android draaien. Hiermee is nogal wat aan de hand: deze versies zijn vaak lek, en sinds vandaag nog veel lekker.

Hopelijk leidt dit een trend in dat fabrikanten niet alleen in hoog tempo nieuwe toestellen uitbrengen, maar ook de software beter in de hand krijgen.

Veel later dan je als vaste tourkijker op anticipeerde draaide de caravaan de champs elysees op. Iedereen wist het: het moest een sprint worden. Een paar uur daarvoor had Anna van der Breggen bij de vrouwen nog iets gedaan dat in het mannenpeloton onmogelijk was: ze was de sprintploegen voorgebleven en won #LaCourse.

Het is zo’n belegen rondje, zo iets dat we al heel vaak hebben gezien. Het is een gegeven. Het is cliché. En de winnaar staat zoals gewoonlijk ook vast. De sprinter die het vaakst heeft gewonnen wint ook op de Champs Elysees. Uitzonderingen (Vinokourov) daargelaten.

Laten we hopen dat de volledige top 10, of zelfs top 20 dit jaar zonder doping is. Dat dit een eerlijk lijstje is geworden. Op Twitter zag ik een lijstje met namen van 20 snelste beklimmingen van de Alpe D’Huez. Tussen namen als Pantani, Armstrong, Virenque en Riis stond op plek 18 Quintana. Het buitenaardse niveau is weg. Misschien is dat ook wel een teken.

Het was me nog nooit opgevallen, maar in de zomer transformeert Groningen tot een klein dorp. Zonder studenten (bijna 1/3 van de stad) is het vredig, rustig en zelfs een beetje desolaat. Je ziet in de ochtend geen dronken studenten naar huis kruipen, en je kunt rustig door de stad lopen. Midden in de nacht wordt er niet meer geschreeuwd. Af en toe hoor je nog eens wat verdwaalde toeristen die de weg vragen. Als er geen studenten zijn is Groningen ineens een willekeurig dorpje. 10 augustus is het weer zo ver: de start van de KEI week: dan komt iedereen (bijna iedereen) hopelijk weer terug, en is het dorp weer De Stad.

Juli is een speciale maand.

Het is zo’n maand dat het weer in Nederland alle kanten op kan gaan en dat er één zekerheidje is: de Tour.

De laatste jaren is het scenario van de tour eigenlijk vrij voorspelbaar: de eerste week is saai, draait vaak uit op een massasprint en 1 of 2 favorieten of klassementsrenners raken verwikkeld in massale valpartijen. Daarna hebben we 1 of 2 leuke dagen in de Pireneeen waar ook echt iets te genieten is: de winnaar staat op.

Daarna gaan we naar de Alpen, en zien we een verdere bevestiging dat de gele-trui dragen ook in Parijs geel houdt. Ondertussen zijn er wat afstappers, wat dopingzondaars en in eventuele vlakke etappes een paar kopgroepen die minuten vooruit zijn. Er is een dag dat je Thomas Voeckler vooraan ziet rijden, en ook direct de Tourstream weer uitzet.

Aan het einde van juli rijdt de hele karavaan Parijs binnen. We zien cliché beelden zoals alleen een Woodie Allen ze kan produceren en we kijken naar een massasprint die wordt gewonnen door de sprinter die het vaakst heeft gewonnen: Greipel.

Het is allemaal zo voorspelbaar. Maar ook zo leuk. Het is de ideale bureaublad-vulling. Het is de maand dat ik het liefste werk, maar toch ook weer niet. Eigenlijk wil ik alleen de finale zien, maar ik kijk vaak vanaf 15.00 uur. Zo verslavend is het wel

Als ik Pechtold of Roemer soms zie denk ik wel eens; wat hebben we het toch slecht getroffen in Nederland. Allemaal van die brave figuren die spelen dat ze verontwaardigd (Pechtold) of permanent bozig (Roemer) zijn.

De presidentsverkiezingen in de US komen er aan. Trump heeft zichzelf gekandideerd. Dat kan in de US, als je maar geld genoeg hebt voor de dure campagne.

In Nederland (en Europa) kunnen we altijd wel gniffelen om republikeinse kandidaten. Het zijn vaak enge, oer-conservatieve en oude mannen die niets te maken willen hebben met dingen die zo volstrekt normaal zijn voor ons: zorgverzekeringen, sociale valnetten en andere overheidsbemoeienis. Ik durf er een hand om te verwedden dat een willekeurige democratische kandidaat in alle delen van de wereld met ruime meerderheid zou winnen, behalve natuurlijk in de VS.

Trump is echter anders dan die andere kandidaten. Deze ochtend zag ik het journaal waarin op straat twee random strangers werd gevraagd wat ze van Tromp vonden: een verfrissend geluid.

En je kunt er eigenlijk niet omheen: het ís verfrissend. Het is nieuw. Het zijn dingen die waarschijnlijk een boel Amerikanen wel denken, maar nooit hardop zeggen. 25% van de republikeinen zou op Trump stemmen. 12% zou op Jeb Bush stemmen. Als dit zo doorgaat dan krijgt Amerika de meest controversiële republikeinse kandidaat die er ooit is geweest.

Ooit hoorde ik ook tot een groep mensen die het niet erg vond een uur in de rij te staan voor een attractie. Ik weet nog dat ik met enig angstzweet naar de Condor in Walibi keek. Het geratel van de kettingen, het geschreeuw van de mensen die erin zaten, die verwilderde hoofden als ze er weer uit kwamen: ik kon niet wachten.

Tegenwoordig wordt een nieuwe achtbaan gelanceerd (sic) als pers-event. Zo konden we overal lezen dat de Baron 1898 – de nieuwe Efteling attractie – duur was, dat echte fans er lang naar uitkeken en dat er technische problemen waren. Het kwam zelfs in het NOS journaal voorbij. Ik hoop dat het een komkommertijd-dingetje is. Ik moet er niet aan denken Gerri Eickhof ooit in de Efteling te zien staan met een live-report over de status van Baron 1898.

Ze misten me.

Nou, dat is me ook wat, zo lang nadat ik weg ben. Ooit nam ik de krant omdat het iets anders was: duiding bij alles dat ik allang op NU.nl had gelezen.

Toen ging Rob Wijnberg weg, en werd de krant veel meer NU.nl, maar dan op papier. Ik nam de krant mee naar Groningen, maar ook daar bleef ik vaker ongelezen liggen, áls ie uberhaupt aankwam.

Toen was er een periode dat ik gratis een zaterdag-editie kreeg. Die viel wel in de smaak, alleen ook die kwam niet iedere zaterdag. Daar kan de redactie natuurlijk ook niks aan doen.

Uiteindelijk was ik het beu, belde ik de klantenservice en kon ik opzeggen. Geen woord over waarom, klaarblijkelijk was mijn opzegging – ondanks de ruim 5 jaar lid – een administratieve handeling, en geen – zoals ik misschien vond – een milestone in onze relatie.

Nu misten ze me.

Of ik digitaal wou lezen voor een bedrag.

Dan kreeg ik op zaterdag de NRC.

Laat maar.