Categorie: Bekeken

Sinds de Formule 1 eigenaar is van een Amerikaanse partij is er een heel circus gebouwd rondom de marketing van F1. De samenwerking met de makers van Drive to survive is hier een goed voorbeeld van.

De serie gaat alweer naar z’n vierde seizoen en is traditie-getrouw te bekijken via Netflix.

Zoals ik al eerder op dit blog opmerkte is show een belangrijk onderdeel. Het is daarom geen documantaire, maar ook niet echt een reality show: eigenlijk is DTS een uniek genre.

De makers richten zich op een publiek dat Formule 1 nog niet kent, of al een beetje kent en graag alle achtergrond nog beter uitgelegd krijgt. Doordat de makers het niet te nauw nemen met de realiteit is Max Verstappen afgehaakt: hij ziet zijn eigen verhaal liever niet op een andere manier verteld en doet daarom niet mee. Dit moet de makers in een lastige situatie hebben gebracht want het slot van het seizoen komt natuurlijk uitgebreid aan bod.

Een aantal teambazen maakt wederom z’n opwachting, waaronder Günther Steiner van Haas en Jost Capito de nieuwe baas van Williams: beide symphatieke figuren.

Ik vond dat seizoen 4 echt een stuk minder ergeniswekkend was dan de vorige seizoenen waar allerlei fake-commentaar en nep-rivaliteit werd getoond die overduidelijk alleen voor de show bedoeld was. Het was een seizoen waar de makers hopelijk willen breken met hun versie van een documantaire en nu echt de kant kiezen van het realistisch verhaal: dat is immers al spectaculair genoeg.

De Netflix docu Hired Gun gaat over ingehuurde sessiemuzikanten. Dit zijn bandleden van allerlei beroemde bands die mogen meetouren, maar verder nergens recht op hebben.

Al na tien minuten in de docu vraag je je toch een beetje af waar dit heen gaat, want een echt verhaal lijkt er niet te zijn. En dat gevoel blijft lang nadat de aftiteling is geweest: waar heb ik eigenlijk naar gekeken? Niet iedere documentaire op Netflix kan even populair zijn maar dit is wel een ietwat teleurstelling na het fantastische Musscle Shoals en het aardige Some Kind of Monster.

Heel soms start je op Netflix zo’n documentaire op waar je dan naar blijft kijken. Dit is er zo eentje. Eigenlijk is het niet eens een documentaire maar meer een heel lang interview met Jim Carrey met groteske baard.

Jim Carrey werd bekend door rollen in The Mask, Dumb & Dumber en Ace Ventura Pet Detective. Allemaal films waar ik in de jaren ’90 van in een deuk lag, en met mij de wereld: Carrey werd een grote ster en ging in serieuzere films spelen. Deze docu gaat over Man on the Moon, een biopic van Andy Kaufman, een soort mysterieuze satiricus die ook daadwerkelijk geleefd heeft.

Deze docu laat zien hoe Carrey in de huid krijgt van Kaufman, tot een niveau dat zelfs de familieleden van Kaufman hem een soort van erkennen als zoon, broer en zelfs vader.

Om dit te doen is Carrey dagen- en zelfs wekenlang Kaufman: niet alleen op de set, maar ook ernaast. Dit leidt tot allerlei spanningen en problemen omdat Kaufman (en dus Carrey) allerlei zaken zoveel mogelijk proberen te ontregelen. Tel daarbij op dat er ook nog een alter-ego van Kaufman/Carrey is, genaamd Tony Clifton: een dikke en vervelende schobbejak die Carrey gemakshalve ook speelt vanuit een method-acting achtige setting. De reacties die dit veroorzaakt op de filmset laat zich raden: Carrey raakt tot vervelens toe niet uit z’n rol, en iedereen (Danny de Vito incluus) beseft op een punt in tijd dat ze het spel het beste mee kunnen spelen.

Dit alles leidt bij Carrey tot inzichten over hoe- en waarom hij deze absurde missie tot een einde wil brengen en eigenlijk heb ik 1,5 uur ademloos zitten kijken.

Afgelopen zondag stond er een bijzondere race op het programma op het cultureel verantwoorde Noorderzon. Het werd ook meteen het meest bezochte onderdeel: een eindenrace. Niet van echte eenden, maar van die plastic gele. 5000 stuks werden er losgelaten op een baantje: de eerste die de finish haalde én was verkocht won een geldprijs van €1000,-. Niet dat dat er echt toe deed, want de opbrengst ging naar het goede doel. Ik heb nog nooit duizenden mensen langs de kant zien kijken naar 5.000 eendjes, maar ik voel dat we hier te maken hebben met een jaarlijks terugkerend fenomeen. Iets waarvan we over 5 jaar zeggen: oja: daar waren wij bij. De eendenrace werd een close-finish, en gewonnen door eend 2063, of 2083. Dat bleef even onduidelijk. Maar het plezier en het enthousiasme was er niet veel minder om.

YouTube is een bron van vermaak waar je rustig een aantal uren op kunt stukslaan. Obscure documantaires, rare video’s of gewoon hele bizarre trends: je vindt ze allemaal wel ergens op YouTube.

Vandaag dacht ik: laat ik eens een blog wijden aan muziekclipjes van muzikanten die niet zo bekend zijn, maar toch leuk om eens te bekijken.

Hiphop covers kunnen ook prima zo klinken:

Of zo:

Wat dat betreft had dit blog net zo goed ‘mannen met baarden’ kunnen heten, ware het niet dat de straatmuzikant geen baard heeft.

Je moet het maar durven: een interview van een min-of-meer bekende gast van een aantal uren, onderbroken door obscure fragmenten uit TV of films. Zomergasten is een jaarlijks terugkerend fenomeen waar iedereen wel iets van vindt. Althans, op Twitter. Ik hoor er offline eigenlijk nooit iemand over.

Zomergasten is een TV format waarvan je je afvraagt of het ooit zou werken op een willekeurig ander kanaal, zoals YouTube. Het is van allerlei factoren afhankelijk, maar de belangrijkste twee zijn de gast, en de interviewer. En uiteraard of de gast überhaupt iets te vertellen heeft. Het is vrij eenvoudig om je urenlang door allerlei fragmenten heen te bluffen zonder écht iets te zeggen. Zeker als de persoon tegenover je geen journalist is, of niet door durft te vragen. Dit jaar is Jannine Abbring aan de beurt: een semi-bekende Nederlander die het goed doet. Volgens Twitter.

Persoonlijk is het nooit zo’n programma waar ik op zondagavond echt voor ging zitten, en dat is het nog steeds niet. Sowieso kost het mij altijd even tijd om de afstandsbediening te zoeken: zo weinig staat de TV aan. En áls ie al aanstaat dan staat ie op de Chromecast. Zomergasten is zo’n programma waarvan we over tien jaar zeggen: goh, dat was er ooit ook nog: een hele zondag met twee mensen die elkaar vliegen zitten af te vangen.

Netflix brengt voor de zomer een hele landing zelfgeproduceerde series uit. Soms met een heleboel fanfare (House of Cards) en soms zonder enige aankondiging. Roman Empire is een voorbeeld van het laatste. Is de serie de moeite waard?

Het korte antwoord: nee.

Omdat het verkrijgen van rechten voor écht goede films nog steeds moeizaam en duur is heeft Netflix zich gericht op eigen producties. Soms enorm succesvol, maar soms ook totale mislukkingen. Ik zou niet zo ver willen gaan dat dit een mislukt experiment is, maar ik gok er ook niet op dat het een vervolg krijgt.

In de serie volgen we Commodus vanaf het moment dat ie de troont overneemt van z’n vader tot het moment dat ie – spoiler – doodgaat. Je kunt al vanaf het allereerste moment zien dat er vooral veel budget is bespaard op – ja op eigenlijk alles. De aankleding, het houterige acteerspel maar vooral de kleine tussenshots. De vila van Commodus komt zo vaak in beeld van de buitenkant, maar lijkt wel alsof de makers alleen tijd- en budget hadden voor een lage-resolutie foto die de suggestie van een Romeinse villa moet geven.

Om de serie iets meer ‘backdrop’ te geven hebben ze er voor gekozen om ook historici tussendoor iets te laten vertellen over Rome, machtspolitiek, gladiatoren en natuurlijk Commodus zelf. Dit leidt enigszins af, en je vraagt je toch af waarom de serie de hele tijd wordt onderbroken: nu lijkt het een beetje op Canvas TV: die goedbedoelde tv programma’s die je op de basisschool moest kijken.

Ook het Colloseum komt niet echt tot leven, vooral niet doordat er gewoon geen CGI is gebruikt om ook maar enigzins grandeur te suggereren. Misschien zijn we de laatste jaren ook wel wat gewend in dit opzicht met bijvoorbeeld Gladiator. Maar zelfs Spartacus de serie had heel wat betere en overtuigendere effecten.

Aangezien er op TV praktisch geen programmering meer is (behalve eindeloze Tour de France) heb ik een lijstje gemaakt van dingen die je als alternatief kunt bekijken. Zeg maar Zomergasten, maar dan zonder geblaat van mij.

De Snijtafel – mensen van nu (51 min)

In de snijtafel bespreekt Kasper C Jansen samen met een andere gast opmerkelijke TV-fragmenten of films. Ze doen dit door kritisch te kijken. In deze aflevering kijken ze naar een oude aflevering van Tegenlicht, getiteld ‘mensen van nu’. Hoewel het fragment wat oud is, is hij nog steeds relevant. Joris van Laarhoven (de linker) is erg scherp en vermakelijk.

Rutger Bregman – armoede is geen gebrek aan karakter: het is een gebrek aan geld (15 min)

Rutger Bregman, auteur bij de Correnspodent praat in deze Internationale TED talk over het basisinkomen. En dat doet ie goed.

Bruno Mars – Carpool karaoke (15 min)

Persoonlijk had ik de hele ‘carpool karaoke’ hype helemaal gemist. Het formaat is vrij simpel: James Corden rijdt in een auto rondjes door LA, en laat artiesten meerijden en zingen. Inmiddels is er een hele sloot aan celebrities gepasseerd, maar die met Bruno Mars is misschien wel het meest symphatiek van allemaal. Kleine voetnoot: de video heeft meer dan 65 miljoen views op YouTube.

I am Street Fighter (1u 12 min)

In de documentaire I am Street Fighter gaan de makers op zoek naar de ziel achter de succesvolle game-franchise. Dit is niet perse leuk voor iedereen, maar toch deel ik m maar even.